Poetyka Nowej Fali wobec polskiej tradycji literackiej (na przykładzie poezji S. Barańczaka, J. Kornhausera, R. Krynickiego i A. Zagajewskiego)

Abstract

Rozprawa doktorska stanowi próbę systematycznego opisu podstawowych związków poetyki Nowej Fali (inna nazwa : Pokolenie 68) z polską tradycją literacką. Nowa Fala jest charakteryzowana jako najważniejszy ruch literacki lat siedemdziesiątych w Polsce, którego okres twórczej aktywności zamyka się m.w. w latach 1968 - 1980. Podstawę wszelkich analiz stanowią opublikowane w tym okresie zbiory wierszy, książki programowe oraz wystąpienia publicystyczne czterech, najwybitniejszych i jednocześnie najbardziej charakterystycznych, przedstawicieli formacji : Stanisława Barańczaka, Juliana Kornhausera, Ryszarda Krynickiego i Adama Zagajewskiego. Najszerzej zostały omówione związki z następującymi elementami polskiej tradycji literackiej : z poezją i programem Tadeusza Peipera (i szerzej : z Pierwszą Awangardą), poezją lingwistyczną lat sześćdziesiątych oraz dwoma wersjami współczesnej polskiej moralistyki, tj. poezją Tadeusza Różewicza oraz "ironiczną moralistyką" Czesława Miłosza i Zbigniewa Herberta.

The dissertation undertakes an attempt of interpretation of New Wave poetry, the most important Polish literary movement of the seventies. The monograph refers to the poetics of New Wave (Generation'68) in relation to Polish literary tradition. It is coposed of seven parts : Introduction, five analytic-interpretative parts and Ending. Presented interpretations base on analysis of immanent and formulated poetics of four poets : Stanisław Barańczak, Julian Kornhauser, Ryszard Krynicki and Adam Zagajewski. They show connections of New Wave with The First AvantGarde (especially Tadeusz Peiper's production), the linguistic poetry, Tadeusz Różewicz's "poetic moralism" and "ironic moralism" of Czesław Miłosz's and Zbigniew Herbert's poetry.