Japoński lotniskowiec zaopatrzeniowy Shinano – analiza funkcjonalna. Część 3: Funkcje podstawowe – lotniskowiec uderzeniowy

Abstract

Niniejszy artykuł stanowi kontynuację rozważań zapoczątkowanych w części pierwszej: Źródła koncepcji i geneza Shinano oraz losy programu budowy pancerników typu Yamato oraz w części drugiej: Charakterystyka techniczna i grupa lotnicza opublikowanych w poprzednich zeszytach „Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia de Securitate”. Ogółem na cykl artykułów zatytułowany Japoński lotniskowiec zaopatrzeniowy Shinano – analiza funkcjonalna składa się pięć części.

Shinano had all the necessary qualities to be considered an impact aircraft carrier. His fulltime flight group was also designed from this angle. By the standards of the end of 1944, its internal proportions were optimal – 1 : 1 between fighters and bombers. The problem, however, was that the expected equipment of the ship with very modern A7M and B7A machines was not realistically possible at that time. The aircraft carrier could only count on getting outdated A6M fighters and still modern, but not so promising B6N torpedo bombers and D4Y dive bombers. The shortage of qualified aviation personnel was also insuperable. As a result, the chances of Shinano being able to effectively perform the function of an striking aircraft carrier were slim.