| dc.description.abstract | Tekst omawia różne aspekty gry i zachowań rytualnych w świecie literackim Geneta.
Po zdefiniowaniu pojęcia ceremonii i wyszczególnieniu je j charakterystycznych cech
autor tekstu wskazuje na dwa zasadnicze źródła rytuału: grę (widowisko, spektakl) oraz kult
(magia, religia). Następnie szczegółowiej analizuje podstawowe akcesoria rytualne, takie jak:
maska, strój, gesty, słowa-zaklęcia, kolory, symbolika itd. Autor wskazuje także na strukturalną
budowę każdego obrzędu, który złożony jest z kolejnych faz ułożonych w ściśle
określonym porządku. Spośród wszystkich tych etapów autor omawia dokładniej istotę ofiary,
rozumianej dwojako: jako jeden z kolejnych etapów ceremonii oraz jako ważny rytualny
“rekwizyt”.
W części analitycznej pojawia się wnikliwe prześledzenie jednego z dramatów Geneta,
pt. Pokojówki - uznane przez autora pracy za wzorcowy dramat rytualny. Następnie autor
porządkuje wszystkie pozostałe utwory Geneta, zarówno dramaty jak i powieści, według
kilku zasadniczych wyróżników rytualnych, zwłaszcza takich, jak przestrzeń sakralna i wszelkie
rekwizyty. Dokonuje też klasyfikacji najrozmaitszych Genetowskich ceremonii, wyodrębniając
wśród nich między innymi rytuały dziecięce, inicjacyjne, przestępcze, rytuały
przejścia, a zwłaszcza śmierci i miłości - na ogół u Geneta idące w parze. Autor zwraca
uwagę na rytualną tu specyfikę ruchu, słów-kluczy, tańca i rytmu gestów. Wyodrębnia
spośród postaci Genetowskich te, które można by określić mianem “szamanów”.
Wreszcie, w konkluzji, podkreśla jeszcze jedną, istotną funkcję ceremonii, być może
najważniejszą u Geneta: jednoczenie wielu postaci w grupy trwałymi więzami sakralnymi,
choć jest to często sacrum à rebours. Literatura Geneta okazuje się tym miejscem, w którym
homo ludens i homo religiosus tworzą nową jakość, bardzo tu znamienną: homo ritualis. | pl_PL |
