| dc.description.abstract | Tekst poświęcony jest poezji bliskiej badaczowi i poecie jednocześnie, tzn. poezji, która preferuje wers i której
nie obcy jest referent. I pod tym względem omawia autor poezję okolicznościową Guillevica, autobiograficzną
Williama Cliffa, Jacquesa Rédy i Dominique’a Colombiego, przywołując wzorzec wcześniejszy Raymonda Queneau z
Chien et chêne, a następnie poezję która widzenie świata wskazuje tylko, odwołując się do wzorca
Mallarmeańskiego. Ta ostatnia to poezja Yvesa Bonnefoya czy Dominique’a Combiego. W ostatnim typie poezji
najnowszej funkcja poetycka pozostaje w konflikcie z funkcją referencyjną. Jak każda poezja, która ma coś do
powiedzenia często posługuje się rytmem i wersem. | pl_PL |
