Écrits de fous, lectures de psychiatres. Une rencontre difficile

Abstract

Rodząca się w XIX wieku psychiatria, chcąc zyskać uznanie dyscypliny naukowej, musi wypracować system klasyfikacji zaburzeń psychicznych. Psychiatrzy zaczynają czytać zapiski pacjentów i komentować je w swoich pracach. Lektura ta, będąca niejako przedłużeniem spojrzenia lekarza, ma charakter obiektywizujący. Praktykuje ją, na początku XX wieku, Zygmunt Freud. Jeśli w pierwszej kolejności chce on wyzwolić u pacjenta zdolność wyrażania swoich przeżyć, to następnym etapem jest już ujęcie treści tych wyznań we własny system kategorii psychoanalitycznych. W niniejszym artykule, wychodząc od wspomnianej lektury zapisków pacjentów dokonywanej przez psychiatrów, postaramy się wskazać możliwość takiej lektury, której owocem jest spotkanie dwóch osób, bez sprowadzania chorego do roli przedmiotu w oczach specjalisty.