Quality Measures, Human Factor and Failures of e-Learning

Abstract

There are numerous attempts towards proper quality measures or quality standards for e-learning: authors of e-learning content need those standards to define their products; administrators and decision-makers need them to make proper choices; and the e-learning community needs them to provide exchangeability and comparability. Quality measures are needed also by students and teachers. Looking for quality measures of distance learning, not necessarily within any certified quality standards framework, is lately an important research target, involving multiple attitudes and theoretical frameworks. There is still strong need to classify measure types for the broad e-learning quality assessment. This essay enumerates the key quality conditions to be taken into account in e-learning projects. Then it focuses on the main issues defining every e-learning system and at the same time drawing the set of contexts of e-learning potential. Within each context (institutional,

methodological, communication, technological, evaluation and management) the paper defines two extremes and looks for the “golden mean”, somewhere in the middle. Despite the unquestionable effectiveness and applicability of distance- learning in many (or most) of the above contexts, one can point out a list of instances of misuse or wrong application of this educational tool. The second part of the paper examines the most popular failures of didactic content, like misattribution, over-estimation and various other limitations. This analysis provides a typology of all cardinal failures of distance-learning as new “seven deadly sins” to enable better learning from these errors. The essay’s thesis stresses that e-learning systems should be not technology-dependent, but should be tailored for human users and open for changes of content-receivers. The conclusion proposes a threephase approach for distance-learning modeling and implementation: intention, presentation and reaction. Achieving such end has been recently attempted with mixed results in the USA by Saint Leo University near Tampa, Florida, which since 1997 has enhanced teaching excellence and standardization at both its traditional campus and Distance Centers by evolving new academic technologies for On-line, Blended and traditional courses, while migrating in time through different web-platforms (BISK, Learning Studio/Pearson and recently D2L/Courses) to mitigate most failures of distance-learning.

Liczne są próby określania wyznaczników lub standardów jakości e-learningu: twórcy kursów e-learningowych potrzebują tych standardów do opisywania swoich produktów; administratorzy i decydenci na ich podstawie dokonują wyborów, a społeczność e-learningowa potrzebuje ich do zapewnienia wymienialności i porównywalności. Miary jakości potrzebne są także studentom i nauczycielom. Poszukiwanie wyznaczników jakości e-learningu, niekoniecznie takich, które wpisują się w ramy jakiegoś zestawu certyfikowanych standardów jakości, jest w ostatnich latach ważnym celem badawczym, skupiającym na sobie wielorakie podejścia i ramy teoretyczne. Nadal istnieje mocna potrzeba sklasyfikowania typów pomiaru do szerokiej oceny jakości kursów e-learningowych. W niniejszym artykule wymienione zostały kluczowe warunki jakości, które powinny być brane pod uwagę w projektach e-learningowych. Następnie poddano analizie główne kwestie określające każdy system e-learningowy, a jednocześnie stanowiące zbiór kontekstów warunkujących potencjał projektów e-learningowych. W każdym z wyróżnionych kontekstów (instytucjonalnym, metodologicznym, komunikacyjnym, technologicznym, ewaluacyjnym i managerskim) określone są dwie skrajności i podjęta jest próba znalezienia pomiędzy nimi „złotego środka”. Niezależnie od niepodważalnej efektywności i stosowalności nauczania na odległość w wielu (może nawet w większości) wymienionych kontekstów można wskazać listę przypadków złego użycia lub złego zastosowania tego narzędzia nauczania. W drugiej części artykułu opisane zostały wyniki badań dotyczących najczęstszych błędów dotyczących treści dydaktycznych, takie jak zła atrybucja, przeszacowanie i wiele innych. Przeprowadzona analiza pozwala na wyróżnienie pewnej typologii kardynalnych błędów uczenia na odległość, jako nowego zestawu „siedmiu grzechów głównych”, na których można się lepiej uczyć. Teza artykułu podkreśla, że systemy e-learningowe nie powinny być zależne od technologii, ale powinny być przykrawane do dyspozycji ludzkich użytkowników i otwarte na ich zmienność. W konkluzji zaproponowane zostało trójfazowe podejście do modelowania i implementowania systemów nauczania na odległość: intencja, prezentacja i reakcja. Osiągnięcie takiego celu zostało ostatnio zaimplementowane z mieszanymi wynikami w Stanach Zjednoczonych na Uniwersytecie Saint Leo w Tampa na Florydzie, który począwszy od 1997 roku uzyskuje dobre wyniki w doskonaleniu i standaryzowaniu zarówno na tradycyjnych kampusach, jak i w centrach nauczania na odległość, dzięki zastosowaniu nowych akademickich technologii w uczeniu on-line, w uczeniu w wersji blended i w tradycyjnych kursach, a jednocześnie elastycznie przenosząc się na kolejne typy platform e-learningowych (BISK, Learning Studio Pearson a ostatnio D2L/Courses) po to, by ominąć pułapki większości omówionych w artykule błędów uczenia na odległość.