Rzymska flota wojenna w czasach II wojny punickiej i I wojny macedońskiej. Organizacja i działania operacyjne

Abstract

Praca, Flota wojenna Rzymu w czasach II wojny punickiej i I macedońskiej. Organizacja i działania operacyjne, powstała z potrzeby udokumentowania udziału i wpływu rzymskiej marynarki wojennej na ostateczne zwycięstwo w wojnie w latach 218-201 p.n.e. z Kartaginą oraz Filipem V (215-205 p.n.e.), królem Macedonii. Kwerenda źródeł, a szczególnie dzieł Tytusa Liwiusza, Polibiusza, Diodora Sycylijskiego i Appiana z Aleksandrii, wskazała, że była ona dużo poważniejsza, a w niektórych momentach jak oblężenie Syrakuz i Tarentu, jak również operacje Publiusza Korneliusza Scypiona w Afryce, miała decydujący wpływ na przebieg wydarzeń. W tym ostatnim przypadku, rzymski system konwojów całkowicie zdominował przeciwnika, zmuszając go do głębokiej defensywy. Badania nad organizacją floty wykazały, że Rzym już od 218 r. p.n.e. dysponował przewagą liczebną i utrzymał ją do końca wojny. Natomiast, w latach 206-201 p.n.e. możemy mówić o całkowitym rzymskim panowaniu na morzu. W tym okresie eskadry kartagińskie skupiały się na obronie wybrzeża afrykańskiego. Magon Barkida został wyparty z Hiszpanii, a Hannibal zmuszony opuścić Italię i powrócić do Afryki. Ostatecznie flota kartagińska została zneutralizowana, nie decydując się na stoczenie generalnej bitwy. Flota rzymska z dużym powodzeniem przerywała łączność Hannibala z metropolią. Ograniczyła w ten sposób jego postępy w kampanii lądowej w Italii. Także walnie przyczyniła się do ostatecznego zwycięstwa Scypiona nad wodzem punickim pod Zamą w 202 r. p.n.e.

Work, The Roman navy during the Second Punic War and the First Macedonian War. Organization and the operational activities, arose from the need to document the participation and influence of the Roman navy on the final victory in the War 218-201 B.C. with Carthage and Philip V (215-205 B.C.), King of Macedonia. A query of the sources, especially the works of Titus Livius, Polybios, Diodoros Siculus and Appianos of Alexandria, indicated that it was much more serious than it is currently assumed. In some moments, such as the siege of Syracuse and Taranto, and the operations of Publius Cornelius Scipio in Africa, the Roman involvement had a decisive influence on the course of events. In the last case, the Roman convoy system, completely dominated the enemy, driving him into deeply defensive positions. However, in the years 206-201 B.C. we can speek of complete Roman sea domination. Carthaginian squadrons were focused on defending the African coast. Mago Barca was driven out of Spain, and Hannibal was forced to leave Italy and return to Africa to oppose Scipio. Ultimately, the Carthaginian fleet was neutralized without deciding to engage in a major battle. The evaluation of the conducted research allowed for the formulation of the thesis that the Roman fleet, being an independent operiatonal force under the constant command of the officials designated to the fleet, effectively broke the connection between Hannibal and the metropolis. It thus limited his progres in the land campaign in Italy. It was also instrumental in the final victory of Scipio over the Punic commander at Zama in 202 B.C.