Nursing and Reading. Affective Realism in Andrzej Wróblewski’s Painting

Abstract

Andrzej Wróblewski’s painting has already achieved the status of a cult classic. His works are usually interpreted as a confrontation with war, the system, or totalitarianism—that is, as “political.” Understanding politics in this way—separating its “public,” “general,” or institutional aspects from direct, lived experience—is at odds with dialectics, whose complex trajectory the young Warsaw-based painters attempted to follow shortly after the war. Zbigniew Dłubak quoting György Lukács, the manifestos of the first exhibitions of modern art, and Wróblewski’s notes and texts all clearly indicate the necessity of moving beyond the classical (at least in liberal-conservative political thought) division between the public and the private in the analysis of avant-garde art of that period. From a feminist perspective, which I will develop here, I can only applaud the overcoming of this separation.

Malarstwo Andrzeja Wróblewskiego osiągnęło już status kultowy. Jego prace są zwykle interpretowane jako konfrontacja z wojną, systemem lub totalitaryzmem - czyli „polityczne”. Takie rozumienie polityki - oddzielanie jej aspektów „publicznych”, „ogólnych” czy instytucjonalnych od bezpośrednio przeżywanego doświadczenia - kłóci się z dialektyką, której złożoną trajektorią młodzi warszawscy malarze próbowali podążać tuż po wojnie. Zbigniew Dłubak, cytując Györgya Lukácsa, manifesty pierwszych wystaw sztuki nowoczesnej oraz notatki i teksty Wróblewskiego, wyraźnie wskazał na konieczność wyjścia poza klasyczny (przynajmniej w liberalno-konserwatywnej myśli politycznej) podział na publiczne i prywatne w analizie ówczesnej sztuki awangardowej. Z perspektywy feministycznej, którą tutaj rozwijam, mogę tylko przyklasnąć przezwyciężeniu tego podziału.