Economic refugees: an analysis of persecution and cross-border displacement in the new global era

Abstract

This thesis draws on different disciplinary and methodological perspectives in order to tackle the complex and topical issue of persons fleeing their country of origin because of economic hardship. Considering the predicament of such persons has not been adequately addressed by the Convention Relating to the Status of Refugees of 1951 and its Protocol of 31 January 1967, whose definition of a refugee has been included in European Union asylum law, the main question for determination is: ‘how does/should international refugee law consider the situation of persons fleeing their country of origin due to economic hardship?’ This is situated in the context of increasing numbers of people moving within and beyond Africa as a result of economic deprivation that is systemic and the product of a coercive world order. The question is answered by examining the latent effects of economic liberalization programmes on persecution and cross-border displacement in Sub-Saharan Africa. Using Eritrea (refugee sending country) and Uganda (refugee reception country) as prime case studies, the empirical claim is that economic liberalization has become a serious form of economic persecution which Refugee Status Determination Officers (RSDO’s) should consider when assessing asylum claims. ‘Economic refugees’ are not only labelled as undeserving, but also not entitled to legal protection as refugees and yet most refugees and asylum seekers hail from countries where economic failure, political instability, poverty, and persecution are indissolubly linked. The hesitancy in international refugee law and practice to consider other forms of harm is further complicated by the blurred lines between the categories of migrants, asylum seekers and refugees. The study thus employs a multivariate approach in coming up with guidelines for the United Nations High Commissioner for Refugees (UNHCR) on refugees fleeing economic hardship. Further guidance is provided as to how the principles of burden sharing can be explored as a way of determining an economic policy which makes refugee camps economically viable.

Niniejsza rozprawa opiera się na różnych perspektywach dyscyplinarnych i metodologicznych w celu rozwiązania złożonej i aktualnej kwestii osób uciekających z kraju pochodzenia z powodu trudności ekonomicznych. Biorąc pod uwagę, że trudna sytuacja takich osób nie została odpowiednio uwzględniona w Konwencji dotyczącej statusu uchodźców z 1951 r. i Protokole do niej z dnia 31 stycznia 1967 r., których definicja uchodźcy została włączona do prawa azylowego Unii Europejskiej, głównym pytaniem do ustalenia jest: "w jaki sposób międzynarodowe prawo uchodźcze uwzględnia / powinno uwzględniać sytuację osób uciekających z kraju pochodzenia z powodu trudności ekonomicznych?". Jest to umiejscowione w kontekście rosnącej liczby osób przemieszczających się w Afryce i poza nią w wyniku deprywacji ekonomicznej, która ma charakter systemowy i jest produktem wymuszonego porządku światowego. Odpowiedzi na to pytanie udzielono poprzez zbadanie ukrytego wpływu programów liberalizacji gospodarczej na prześladowania i transgraniczne przesiedlenia w Afryce Subsaharyjskiej. Sytuując Erytreę (kraj wysyłający uchodźców) i Ugandę (kraj przyjmujący uchodźców) jako główne studia przypadków, kreowane jest empiryczne stwierdzenie, że liberalizacja gospodarcza stała się poważną formą prześladowań ekonomicznych, które urzędnicy ds. ustalania statusu uchodźców (RSDO) powinni wziąć pod uwagę przy ocenie wniosków o azyl. "Uchodźcy ekonomiczni" są nie tylko określani jako niezasługujący na ochronę, ale także nie są uprawnieni do ochrony prawnej jako uchodźcy, a jednak większość uchodźców i osób ubiegających się o azyl pochodzi z krajów, w których niepowodzenia gospodarcze, niestabilność polityczna, ubóstwo i prześladowania są ze sobą nierozerwalnie związane. Niechęć międzynarodowego prawa i praktyki uchodźczej do uwzględniania innych form krzywdy jest dodatkowo komplikowana przez nieostre granice między kategoriami migrantów, osób ubiegających się o azyl i uchodźców. W badaniu zastosowano zatem podejście wielowymiarowe w celu opracowania wytycznych dla Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych ds. Uchodźców (UNHCR) dotyczących uchodźców uciekających przed trudnościami ekonomicznymi. Przedstawiono dalsze wytyczne dotyczące tego, w jaki sposób można badać zasady podziału obciążeń jako sposób na określenie polityki gospodarczej, która sprawi, że obozy dla uchodźców będą rentowne ekonomicznie.