Boundary, Diffusion and Transculture in the Everyday Life of Armenians in Switzerland

Abstract

In some cases transculturation is manifested in the coming together of Armenian and Swiss cultures and their smooth diffusion. Such a kind of transculturation gives birth to a new habitus – a hybrid, who adopts cultural elements of both Armenian and Swiss cultures. Hybrids are mostly represented in the Old Flow. Armenians from this flow, owing to their longer residence in Switzerland, are more capable of interpreting both Armenian and Swiss cultures and reacting in both contexts. This contributes to the mutual complementation of Armenian and Swiss cultures, rather than to their confrontation. The transculture inherent to the Old Flow more or less defines the practices whereby each cultural code (either Armenian or Swiss) should be used. In contrast to the Old Flow, the New Flow generally demonstrates a form of transculture which does not stably grasp the cultural elements of both cultures, but is in a process of continuous change and reconsideration. It is not shaped on the boundary line of converging Armenian and Swiss cultures, but it is in-between these boundaries. The space “in-between” the cultures of the home and receiving country are in a lasting conflict. Often differences between the key interpretative codes of Armenian and Swiss cultures hamper negotiations between the two cultures, stress the boundaries between the cultures and even cause conflicts on the boundaries, rather than diffusion and mutual complementation. Besides the dissimilarities, the transculturation practices of the Old and New Flows have similarities as well. The transcultures of both flows are quite nonsymmetrical: they do not combine Armenian and Swiss cultures in all spheres of life equally. In some cultural aspects of public life Swiss culture has been assimilated intensively, while in the religious, communal and family spheres Armenian culture dominates. Both the Old and New Flows make much effort to maintain some ethno-cultural codes of Armenian culture, most of which have a symbolic character.

Współistnienie kultur ormiańskiej i szwajcarskiej oraz ich płynna dyfuzja staje się w niektórych przypadkach ilustracją procesów transkulturacji. Wskutek tych procesów tworzy się nowy habitus – hybrydowy, łączący elementy obu kultur. Osoby o hybrydowej tożsamości kulturowej pochodzą najczęściej ze Starej Fali emigracji ormiańskiej. Ormianie z tej fali ze względu na dłuższe przebywanie w Szwajcarii nie tylko sprawniej interpretują zarówno ormiańską, jak i szwajcarską kulturę, ale też bardziej umiejętnie reagują w obu kontekstach. To przyczynia się raczej do wzajemnego uzupełniania się tych kultur, niż do ich konfrontacji. Transkultura Starej Fali do pewnego stopnia określa w których działaniach praktycznych należy stosować odpowiedni (ormiański czy szwajcarski) kod kulturowy. Dla odmiany, Nowa Fala demonstruje przeważnie rodzaj transkultury, która zamiast trwałego łączenia elementów obu kultur trwa w procesie ciągłej zmiany i redefinicji. Kształtuje się ona nie tyle na granicy obu kultur ulegających konwergencji, ile pomiędzy tymi granicami. W owej przestrzeni „pomiędzy”, kultury krajów rodzinnego i przyjmującego pozostają w stałym konflikcie. Często różnice między kluczowymi kodami interpretacyjnymi kultury ormiańskiej i kultury szwajcarskiej utrudniają negocjacje pomiędzy nimi, podkreślają granice międzykulturowe i nawet przyczyniają się do konfliktów na granicach. Nie dochodzi natomiast do dyfuzji i wzajemnego uzupełnienia. Oprócz rozbieżności praktyki transkulturowe Starej i Nowej Fali wykazują wiele cech wspólnych. Transkultury obu fal są dość niesymetryczne: nie łączą one kultury ormiańskiej i szwajcarskiej we wszystkich sferach życia w równym stopniu. W niektórych aspektach życia publicznego asymilacja do kultury szwajcarskiej odbywała się bardziej intensywnie, podczas gdy w sferze religijnej, wspólnotowej i rodzinnej dominuje kultura ormiańska. Zarówno Stara jak i Nowa Fala usiłują zachować pewne etniczno-kulturowe kody kultury ormiańskiej, z których większość ma charakter symboliczny.