Naturalistic addacement: The grotesque in Stephen Crane's The Monster

Abstract

Disfigured, exaggerated, and animal-like characters can be considered a staple in American literary naturalism. From Frank Norris’s slow-witted, bullish McTeague to the tortured victim of mob justice in Theodore Dreiser’s Nigger Jim, or the starved protagonist of Jack London’s Love of Life, US narratives written near the turn of the century often exploit extreme bodily characteristics in constructing, typically, dramas of misfortune. This feature is consistent with naturalism’s tendency to examine “man’s past or present animality,” in Donald Pizer’s phrase, in order to expose deterministic patterns – social and natural. In literary naturalism, the impulse to transgress norms may not be limited to descriptions of human bodies, but I argue that it is precisely through these descriptions that the grotesque may become a vehicle for a comprehensive principle of representation. In this paper, I wish to suggest some possible functions of the grotesque in naturalistic fiction by examining Stephen Crane’s novella The Monster (1898). The title character, a black man whose face is “burned away” in a fire, creates profound unease in the fictitious town of Whilomville by his very existence and thus exposes some of the community’s own, moral deformations. My focus falls on how the emergence of the grotesque – here conceivable as both effacement and defacement – ultimately contributes to the naturalistic spirit of the text.

Zniekształcone, przesadzone, czy zezwierzęcone postaci uznać można za podstawowy element naturalizmu w literaturze amerykańskiej. Począwszy od stworzonego przez Franka Norrisa tępego, zawziętego McTeague’a, po umęczoną ofiarę sprawiedliwości tłumu w opowiadaniu Czarnuch Jeff Theodore’a Dreisera, czy zagłodzonego bohatera Miłości życia Londona, amerykańska literatura przełomu wieków często sięga po skrajne obrazy zniekształconego ciała, zazwyczaj, by w ten sposób budować dramat nieszczęść ludzkich. Cecha ta zgodna jest z naturalistyczną tendencją zgłębiania „minionej lub wciąż obecnej zwierzęcej natury człowieka”, jak to ujmuje Donald Pizer, w celu ujawnienia społecznych i naturalnych wzorców deterministycznych. W naturalizmie literackim impuls, by przekraczać normy może nie ograniczać się do opisów ludzkiego ciała, twierdzę jednak, że to właśnie poprzez owe opisy groteskowość może stać się nośnikiem ogólnej zasady obrazowania. W niniejszej pracy chcę zaproponować różne możliwe funkcje groteski w literaturze naturalistycznej na przykładzie analizy noweli Stephena Crane’a Potwór (1898). Tytułowy bohater, czarny mężczyzna, którego twarz „spaliła się” w pożarze, już samą swą obecnością wzbudza ogromny niepokój w fikcyjnym miasteczku Whilomville, w ten sposób obnażając niektóre z moralnych deformacji obywateli miasta. W pracy główny nacisk położono na to, w jaki sposób groteskowość – w tym przypadku rozumiana jednocześnie jako wypaczenie i deformacja – ostatecznie nadaje tekstowi cech charakterystycznych dla naturalistycznego ducha.