| dc.description.abstract | Oddając do rąk czytelników kolejny zeszyt „Rocznika", chcielibyśmy w nim uczcić trud 55 lat pracy nauczycielskiej i
naukowej Człowieka, który całym życiem oddany był szkole, młodzieży, wychowaniu młodego pokolenia Polaków na
najlepszych synów Ojczyzny. Działalność pedagogiczna Włodzimierza Gałeckiego jest doskonałym przykładem, jak należy
pojmować swoje obowiązki w tym najpiękniejszym i najbardziej odpowiedzialnym zawodzie nauczyciela i wychowawcy.
Jego praca może być też wzorem godnym naśladowania przez jego licznych wychowanków. Jako wieloletni nauczyciel,
reprezentujący wysoki poziom naukowy, docent Gałecki jest jednym z nielicznych fachowców w swej dziedzinie,
zwłaszcza w dydaktyce języka rosyjskiego. Swą gruntowną wiedzę i doświadczenie pedagogiczne wykazał nasz Jubilat w
licznych opracowaniach, podręcznikach, w całym szeregu artykułów, ogłaszanych w specjalistycznych czasopismach
naukowo-pedagogicznych, oraz na wielu konferencjach i kursach.
Włodzimierz Gałecki umiał na wszystkich powierzonych mu stanowiskach wywiązywać się z pełnym podziwu spokojem, z
głęboko pojętą odpowiedzialnością, a równocześnie troską o jak najlepsze rezultaty poruczonego mu zadania. Los
rzucał go na różne poważne stanowiska, zawsze był tam, gdzie potrzeba było człowieka godnego zaufania, znającego
wartość pracy, umiejącego ją sobie narzucić, ale i ocenić u współpracowników czy podwładnych. Bo też dysponował
dużą wiedzą i ogromnym zasobem doświadczenia, nabytego w długoletniej pracy nauczycielskiej, co przy wrodzonym
takcie, umiarze i wysokiej kulturze osobistej musiało przynosić pożądane efekty.
Włodzimierz Gałecki urodził się 17 marca 1888 roku w Warszawie jako syn artystów opery i baletu, Edmunda i Marii z
Lenczewskich. Ukończył gimnazjum klasyczne w 1906 roku w Swierdłowsku (dawniej Jekaterynburgu), a studia wyższe w
zakresie slawistyki (polonistyki i rusycystyki) w latach 1906-1911 na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu we
Lwowie i Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Złożywszy egzamin nauczycielski w Uniwersytecie Warszawskim, w
latach 1912-1919 uczył języka polskiego w prywatnych szkołach średnich w Pabianicach i w gimnazjum Wojciecha
Górskiego w Warszawie. Odtąd pozostał wierny swemu powołaniu do dnia dzisiejszego.
Już w pierwszych miesiącach niepodległości zgłosił się do umiłowanej pracy w szkole, do jej organizowania na
zaniedbanych terenach kraju. Od grudnia 1919 do lipca 1920 był naczelnikiem Wydziału Szkół Średnich w Komisariacie
Generalnym Ziem Wschodnich w Wilnie. A ledwie umilkły odgłosy wojny, objął jesienią 1920 roku odpowiedzialne
stanowisko dyrektora gimnazjum dla byłych żołnierzy w Warszawie, by z wrodzoną energią, w pełen inwencji sposób
śpieszyć z pomocą młodzieży, której wojna utrudniła normalny tok nauki. Z pewnością nie było to łatwe zadanie.
Trzeba było umieć zdobyć się na wysoką pedagogiczną umiejętność, by znaleźć drogę do serc i umysłów zapóźnionych w
nauce — młodzieńców. W roku 1922/23 przekształcono to gimnazjum w Męskie Gimnazjum Państwowe im. Józefa
Poniatowskiego, którego Gałecki był w dalszym ciągu dyrektorem. Dał się wówczas poznać z najlepszej strony. Zdobył
zaufanie nie tylko swych wychowanków, władz, ale i kolegów dyrektorów. Toteż w 1922 roku powierzono mu obowiązki
sekretarza Stowarzyszenia Dyrektorów Polskich Szkół Średnich Państwowych, które było sekcją Towarzystwa Nauczycieli
Szkół Średnich i Wyższych, a w roku 1925 został pierwszym prezesem odrębnego już Stowarzyszenia Dyrektorów Polskich
Szkół Średnich, a następnie — w uznaniu zasług — jego członkiem honorowym.
Wysoko oceniając talent organizatorski Włodzimierza Gałeckiego, ówczesne władze szkolne powołały go w lutym 1929
roku do Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, powierzając mu stanowisko najpierw wizytatora
ministerialnego, a od 1931 roku obowiązki naczelnika wydziału. W ministerstwie tym pracował Gałecki do 1934 roku.
Jako wizytator, a potem naczelnik pozostawił nasz Jubilat u podwładnych i współpracowników jak najlepsze
wspomnienia, czemu dają wyraz w swych publikacjach.
W roku 1934 przeszedł Gałecki do Kuratorium Okręgu Szkolnego w Krakowie na stanowisko naczelnika Wydziału Szkół
Średnich, na którym pozostał do wybuchu wojny w 1939 roku. I w tej pracy wykazał tyle inicjatywy i troski o
młodzież szkolną, że zasłużył sobie na powszechne uznanie, a zadzierzgnięte wówczas więzy z nauczycielstwem okazały
się tak bliskie, że przetrwały najcięższą próbę wojny.
Wojna załamała tę pożyteczną działalność naszego Jubilata. Dowodem zaufania i uznania dla jego energii i talentu
organizatorskiego było powierzenie Gałeckiemu kierownictwa akcji ewakuacyjnej Kuratorium krakowskiego w tragicznych
dniach września 1939 roku. Dnia 4 września wraz z personelem Kuratorium był zmuszony udać się na niebezpieczną
wędrówkę, otrzymawszy polecenie skierowania się Wisłą do Sandomierza. Szybkie działania wojenne napastniczych wojsk
niemieckich nie pozwoliły mu wykonać w pełni zadania. Dnia 16 października 1939 roku znalazł się Gałecki znowu
w Krakowie i natychmiast przystąpił do pracy, jak by to nie było nie tylko trudnym i niebezpiecznym obowiązkiem,
ale rzeczą zupełnie naturalną dla tej miary Polaka-nauczyciela i wychowawcy.
Najpierw uczył języka polskiego w III Państwowym Liceum i Gimnazjum w Krakowie, a od listopada w Polskiej Szkole
Handlowej niższego stopnia. Zaraz włączył się do akcji Społecznej Komisji Szkolnej, a od stycznia 1940 przystąpił
do konspiracyjnej działalności. W tym celu z początkiem 1940 roku udał się do Warszawy, gdzie nawiązał kontakty z
Kazimierzem Pierackim, kierownikiem konspiracyjnych polskich władz szkolnych. Podjął się organizacji tajnego
nauczania i od jesieni 1940 roku został referentem oraz rzeczoznawcą do spraw szkolnictwa średniego
ogólnokształcącego w konspiracyjnym Okręgowym Biurze Oświaty i Kultury w Krakowie. W roku następnym przejął Gałecki
trud kierownika tajnego nauczania na poziomie średnim na dystrykt krakowski. Ofiarna praca obecnego Jubilata w tym
najtrudniejszym okresie jego życia zasługuje na szczególne uznanie.
Po wyzwoleniu Krakowa w 1945 roku zgłosił się natychmiast z nie słabnącym zapałem do nowej pracy na stanowisko
wizytatora w krakowskim Kuratorium. W dowód zaufania powierzono mu wówczas funkcję przewodniczącego Komisji
Weryfikacyjnej, do której był chyba najbardziej predestynowany jako doskonały znawca nauczycielstwa z okresu
okupacji. W latach 1945-1947 objął stanowisko kuratora Okręgu Szkolnego w Krakowie. W latach następnych, 1947-1949,
uczył nadto w żeńskim Gimnazjum Handlowym w Krakowie.
Już w lutym 1945 powierzył Uniwersytet Jagielloński Gałeckiemu obowiązki zrazu lektora języka rosyjskiego, a potem
do 1951 roku adiunkta. Od roku akademickiego 1946, tzn. od początku istnienia obecnej Wyższej Szkoły Pedagogicznej
w Krakowie, związał się z tą uczelnią, najpierw jako wykładowca, potem od 1954 roku zastępca profesora i od 1957
roku jako docent. Od 1953/54 był Gałecki kierownikiem katedry języka rosyjskiego w Wyższej Szkole Pedagogicznej w
Krakowie aż do chwili przejścia w roku 1960 na zasłużoną emeryturę. Pełnił równocześnie poważne i odpowiedzialne
obowiązki przewodniczącego Zespołu Rzeczoznawców dla spraw języka i literatury rosyjskiej, członka Komisji
Programowej przy Ministerstwie Oświaty, członka komitetu redakcyjnego czasopisma „Język Rosyjski", Biblioteczki
Rosyjskiej dla Młodzieży i Samouków — oraz wiele innych funkcji naukowo-organizacyjnych. W tym też czasie poświęcił
docent Gałecki wiele czasu i energii wykładom na licznych centralnych i wojewódzkich kursach i konferencjach,
organizowanych dla nauczycieli i wykładowców języka rosyjskiego przez Ministerstwo Oświaty i Ministerstwo
Szkolnictwa Wyższego.
Osobną dziedzinę działalności Dostojnego Jubilata stanowi jego praca naukowa. Liczne tłumaczenia dzieł rosyjskich i
polskich, podręczniki z zakresu języka rosyjskiego, prace dydaktyczne oraz dotyczące organizacji szkolnictwa
według zamieszczonej w niniejszym „Roczniku“ bibliografii dają pełny obraz jego twórczości naukowej. | pl_PL |
