Polityka NATO wobec Ukrainy i Rosji po aneksji Krymu

Abstract

Zmiana władzy na Ukrainie oznaczała dla Federacji Rosyjskiej możliwość utraty wpływu w jednym z najistotniejszych państw byłego bloku wschodniego. Rosja nie mogła sobie pozwolić na dołączenie Ukrainy do euroatlantyckich struktur bezpieczeństwa, gdyż oznaczałoby to faktycznie fiasko budowanych przez Kreml porozumień gospodarczych oraz utratę wpływów w basenie Morza Czarnego. Dlatego też wobec Ukrainy użyto siły militarnej, dokonując zaboru terytorium i wywołując konflikt poniżej progu wojny we wschodnich obwodach. Sytuacja blisko flanki wschodniej NATO postawiła Pakt w nowej sytuacji. Sojusz Północnoatlantycki został zmuszony do udzielenia gwarancji członkom z flanki wschodniej m.in. poprzez wzmocnienie obecności wojskowej w tym regionie, zwiększanie zdolności obronnych armii narodowych kosztem ich zdolności ekspedycyjnych oraz przeprowadzaniem manewrów na dużą skalę celem demonstracji sojuszniczej jedności i determinacji do obrony. Ponadto, wydarzenia te istotnie zmieniły podejście zarówno do Rosji, jak i Ukrainy. Rosję zaczęto postrzegać jako agresora, z którym – nawet wykazując wiele dobrej woli – nie można dość do porozumienia i efektywnie współpracować. Z kolei Ukraina jako strona zaatakowana, stała się podmiotem, któremu NATO udziela wsparcia w wojnie we wschodnich obwodach. Polityka NATO spotyka się jednak z pewnymi istotnymi problemami, z których najpoważniejszym pozostaje przedkładanie przez niektórych członków NATO doraźnych interesów narodowych nad strategiczne interesy Sojuszu Północnoatlantyckiego.

The change of government in Ukraine meant for the Russian Federation the possibility of losing influence in one of the most important states in the post-Soviet area. Russia could not allow Ukraine to join to Euro-Atlantic security structures because it would mean the failure of the Kremlin’s economic agreements and the loss of influence in the Black Sea area. That is why Russia used military forces against Ukraine in the eastern districts (the hybrid war). The situation near the Eastern flank of NATO changed security environment of the Alliance. NATO must provide guarantees to members of the Eastern flank by strengthening of the military forces in the region, increasing defence capabilities of the national armies and organizing large manoeuvres to demonstrate allied unity and determination. Furthermore, because of the events in Eastern Europe NATO has changed its policy both towards Russia and Ukraine. Russia has been an aggressor, with whom – even with a lot of goodwill – NATO cannot cooperate effectively. Whereas Ukraine, as a victim, has received NATO support in the war this kind of NATO policy raises some problems. The most serious is the fact that for some members of NATO, the national interests are more important than the strategic interest of the North Atlantic Treaty Organization.