| dc.description.abstract | We francuskiej wyobraźni zbiorowej dotyczącej krain egzotycznych Brazylia zajmowała
poczesne miejsce od momentu jej odkrycia aż do połowy XVII wieku i kojarzyła się
generalnie z obrazem pierwotnej szczęśliwości. W XVIII wieku, wraz z rzadszymi kontaktami,
obraz ten stał się diametralnie przeciwny: kolonialne społeczeństwo żyjące z niewolniczej
pracy postrzegane było jako siedlisko korupcji, lenistwa i rozwiązłości. U progu XIX
wieku, gdy Brazylia znów stała się jednym z ważnych obiektów zainteresowania Francuzów,
obraz tego kraju, utrwalony głównie w literaturze podróżniczej, jawił się więc jako swoisty
palimpsest. Literaci XIX-wieczni, odkrywając na nowo egzotyzm odległych krain, postawili
w centrum zainteresowania dwie emblematyczne figury: Indianina (“dobrego dzikusa”) oraz
kobiety egzotycznej. Niniejszy artykuł stara się ukazać, w jaki sposób te dwie figury
egzotyzmu wchodzą w interakcje z zastanymi pokładami świadomości zbiorowej, w tym
z prastarymi mitami Amazonek i Ziemskiego Raju. | pl_PL |
