| dc.description.abstract | Kompozycja i rozwój dramatyczny sztuki opierają się na opozycji między aktem I
i następnymi. Rozwój akcji w I akcie bliski jest modelowi klasycznemu, toczy się ona do
nieodwołalnego zakończenia. Tym samym przeciwstawia się dwóm następnym, opartym na
serii scen bez wyraźnego związku, scen naprzemian pełnych akcji oraz zwolnionej refleksji,
z rozwiązaniami otwartymi ku przyszłości. W sumie akt I jest o samobójczej śmierci, dwa
następne o poszukiwaniu i odkryciu sensu życia. Sztuka pozostawia czytelnika czy widza
w zawieszeniu, w oczekiwaniu krzyku, gestu, przekształcając teatr w epizod serialu, który
każe nam oczekiwać następnego odcinka, aby poznać ostateczne losy bohatera. Ale dalszego
ciągu nie ma i zostajemy z naszymi własnymi przypuszczeniami. Zapewne jest to dramat
polityczny, a także wejście w życie młodego polskiego szlachcica, ale to tylko pretekst, aby
przedstawić walkę dziejów i czynnika duchowego oraz pokazać rolę Polski w Bożych
zamiarach. Na dramat romantyczny, który przedstawia nieład istnienia i próbuje znaleźć jakiś
ludzki porządek, Słowacki odpowiada wizją zbawczą Apokalipsy. | pl_PL |
