| dc.description.abstract | Tytuł artykułu jest parafrazą tytułu pracy M. Głowińskiego na temat powieściowej metodologii powieści. Zjawisko
stwarzania teorii gatunku w utworze przynależnym do niego i szerzej, wszelka wypowiedź na temat tekstu, w którym
się ona znajduje, nosi nazwy: „autotextualité,”métatextualité”.
W polskiej terminologii zowie się „autotematyzmem”. Wypowiedź metatekstowa przynależy do wyznaczników gatunkowych
dziennika, bowiem dzienniki pisarzy znaczących obfitują w refleksję na temat istoty gatunku. I w takich też
kategoriach, na tle wypowiedzi metatekstowych w dziennikach innych pisarzy, jak: Musil, Julien Green, Hebbel,
Frisch, Guitton, Mauriac, Gombrowicz, Żeromski, Stendhal, potraktowana została refleksja teoretyczna w Dzienniku
Gide'a. Rozpatrzono tę refleksję według wyznaczników gatunkowych dziennika, tzn. takich, jak: zapis z dnia na
dzień, prezentyzm wypowiedzi, polimorficzność, obecność innych niż dziennikowa forma wyrazu, ujawnienie sytuacji
pragmatycznej, stosunek do odbiorcy i problem intymności, postawienie zagadnienia „qui je suis”?, zbieżność z
formą listową. Problem „moi” odniesiony został do kwestii osobowości pisarza ujawnionej w jego twórczości
literackiej sensu stricto. „Dziennikową teorię dziennika” Gide 'a konfrontowano z teorią dziennika stworzoną
przez teoretyków literatury oraz wspomnianych wyżej diarystów. Starano się też zaznaczyć jej nasilenie w
konkretnym wycinku czasowym. Prowadzenie Dziennika przez pisarza wypełniało bowiem okres ponad pięćdziesięciu lat
jego życia. | pl_PL |
