Udział mężczyzn w walce o prawa wyborcze kobiet w Anglii od końca XVIII wieku do I wojny światowej

Abstract

Rozprawa 'Udział mężczyzn w walce o prawa wyborcze kobiet w Anglii, od końca XVIII wieku do I wojny światowej', jest wnikliwą i krytyczną analizą dotyczącą uczestnictwa mężczyzn, wywodzących się z różnych środowisk społecznych, w kampanii na rzecz prawa kobiet do głosowania.

Praca rozpoczyna się od przedstawienia działalności radykalnych myślicieli popierających prawo wyborcze dla kobiet, takich jak Thomas Paine, który, jako jeden z pierwszych, zwracał uwagę na brak praw politycznych kobiet, czy John Stuart Mill, uważany za najbardziej wpływowego orędownika prawa kobiet do głosowania, znanego zarówno z twórczości, w której zawarł swoje poglądy, jak też z powodu ognistych przemówień w sejmie, które traktował jako kampanię na rzecz kobiet. Rzecz znamienna, że pierwsze komitety w obronie praw kobiet powstawały przy współudziale mężczyzn, czego przykładem był Matthew Davenport Hill, radykał i reformator, który podjął się tworzenia komitetu w Brystolu oraz założyciele komitetu Manchester Women's Suffrage Committee w Manchesterze: doktor Louis Borchardt, Samuel A. Steinthal, Max Kyllmann i polityk Jacob Bright.

Kolejnym przedmiotem rozważań pracy jest działalność mężczyzn wspierających kampanię przeciwko odwołaniu ustaw o chorobach zakaźnych. Ustawy te zostały wydane w 1864 roku, rozszerzone w 1866 i 1869 roku w celu kontrolowania rozprzestrzeniających się chorób wenerycznych w armii, dając uprawnienia policjantom, by aresztowali kobiety podejrzane o uprawianie prostytucji, zmuszając je do poddania się odpowiednim badaniom. Josephine Butler, która utworzyła stowarzyszenie National Association for the Repeal of the Contagious Acts, miała wsparcie zarówno w swoim mężu, George'u Butlerze, jak i polityku, Jamesie Stansfeldzie. Pomocna w tej kwestii okazała się działalność Williama Shaena, prawnika, który wypromował stowarzyszenie Ladies' National Association for the Repeal of the Contagious Acts, będąc jego honorowym prezydentem.

Działania polityków Partii Liberalnej, którzy walczyli o prawo do głosowania kobiet, mierząc się z konwenansami epoki wiktoriańskiej, to następne podjęte przez nich wyzwanie. Głównymi męskimi postaciami znamiennymi dla tego okresu byli: Jacob Bright, który w 1869 roku nieformalnie przejął po J. Stuarcie Millu opiekę nad ruchem kobiecym w walce o ich prawa wyborcze, Charles Dilke oraz Henry Fawcett i Richard Pankhurst. Ci ostatni cieszyli się sławą nie tylko z powodu swojej pracy, mającej na celu uzyskanie głosu dla kobiet, lecz również z racji działalności ich żon, najsłynniejszych postaci w dziejach walki o prawo do głosowania. Małżeństwo Fawcett postrzegane było jako para radykałów, popierająca związki zawodowe i emancypację kobiet. Dla małżeństwa Pankhurst kampania o prawo wyborcze kobiet stała się, od samego początku znajomości, ich wspólną walką.

Ludzie pióra, popierający prawo wyborcze kobiet, to kolejna grupa mężczyzn, która, poprzez swoje dzieła literackie, czy naukowe, dowodziła, że istnieje potrzeba równouprawnienia kobiet z wielu powodów. Przedstawione są tu postacie Williama Morrisa i Charlesa Kingsleya, powieściopisarzy, którzy łączyli swoje przekonania z socjalizmem, George'a Mereditha, Laurence'a Housmana, gorącego zwolennika kobiecego sufrażu i zarazem przedstawiciela Nowego Humanizmu, Thomasa Hardy'ego, czy George'a Bernarda Shawa. Opisane są również przedsięwzięcia takich reformatorów społecznych, jak Karl Pearson i Havelock Ellis. Kolejnym problemem podjętym w rozprawie jest walka tych polityków, którzy w latach 1900- 1914 prowadzili kampanię na rzecz prawa kobiet do głosowania. Duża jego część poświęcona jest działalności przywódcy Niezależnej Partii Pracy, Jamesa Keira Hardiego, w którym upatrywano gorącego zwolennika praw kobiet w parlamencie, popieranego przez kilku kolegów partyjnych, m.in. Philipa Snowdena. Ten ostatni wierzył, że partnerstwo mężczyzn i kobiet w sprawach politycznych stworzy lepsze relacje, oparte na wartościach moralnych. W pracy badana jest również działalność polityków, którzy wprowadzali projekty ustaw do sejmu dotyczące głosowania kobiet, takich jak: Faithfull Begg, Bamford Slack, W. H. Dickinson, Henry Stanger, czy Sir David James Shackleton, odpowiedzialny za ustawę, zwaną 'Conciliation Bill'. Wartym podkreślenia jest fakt, że przewodniczącym komitetu 'Conciliation Committee' został lord Robert Bulwer-Lytton, brat sufrażystki, lady Constance Lytton, zaś jego sekretarzem, Henry Noel Brailsford, członek Niezależnej Partii Pracy i radykalny dziennikarz, znany i wiemy aktywista wspierający głosowanie dla kobiet.

Ostatnim tematem ujętym w pracy jest działalność organizacji męskiego poparcia dla prawa wyborczego dla kobiet. Mimo iż było ich wiele, najbardziej widoczne na arenie społecznej były dwie z nich: Men's League for Women's Suffrage (MLWS) i Men's Political Union for Women's Enfranchisement (MPU) oraz United Suffragists (US) organizacja składająca się zarówno z mężczyzn jak i kobiet, która powstała tuż przed I wojną światową i odegrała ważną rolę w otrzymaniu przez kobiety upragnionego głosu w 1918 roku.

The dissertation entitled 'The Male Campaign for Women's Suffrage in England - from the End of the 18th Century until the Second World War', is a detailed and critical analysis concerning the participation of men, originating from different backgrounds, in the fight for women's enfranchisement.

The paper starts with coverage of the activity of the radical thinkers supporting the vote for women, such as Thomas Paine, one of the first who advocated the political rights for women and John Stuart Mill, regarded as the most influential of all the male feminists, well known for both his writing where he included his opinion on women rights, and for his sparkling, witty speeches made in Parliament which he treated as part of the campaign in the name of this case. It is symptomatic that the first committees for women's suffrage were founded in partnership with men, for example, Matthew Davenport Hill, the radical and reformer who established the committee in Bristol, and the founders of the Manchester Women's Suffrage Committee in Manchester, Dr Louis Borchardt, Samuel Alfred Steinthal, Max Kyllmann and Jacob Bright.

The dissertation also examines the activities of those men who supported the campaign for the repeal of the Contagious Diseases Acts. These Acts had been passed in 1864 and extended in 1866 and 1869 in an attempt to control the spread of veneral diseases among the armed forces. They gave the police powers to arrest women suspected of being prostitutes and force them to undergo a medical examination. Josephine Butler who founded the National Association for the Repeal of the Contagious Diseases Acts, had the constant support of her husband, George Butler, and the politician, James Stansfeld who promoted the Ladies' National Association for the Repeal of the Contagious Diseases Acts and became its Honorary President.

The endeavours of those politicians who fought for women's enfranchisement dealing with the conventions of the Victorian period is the next challenge covered by this paper. The main male personages characteristic of this period were: Jacob Bright, who succeeded John Stuart Mill as the leader of the women's suffrage movement in the House of Commons, Charles Dilke, Henry Fawcett and Richard Pankhurst. The last two were famous not only because of their own endeavours to win the vote for women, but also because of the activities of their wives, the most famous leaders in the campaign for the women's case. The Fawcetts were recognized as the couple of radicals backing trade unions and women's emancipation. For the Pankhursts the campaign for women's rights became their joint struggle from the beginning.

The male supporters of female suffrage also included a considerable number of those who earned their living by their pen: novelists, poets and playwrights. They argued that there was the need for sexual equality for many reasons. The main literary men whose activities are examined in the paper are: William Morris and Charles Kingsley, the novelists who were both committed suffragists and socialists; Laurence Housman, an active supporter of women's enfranchisement and the representative of the New Humanism; George Meredith, Thomas Hardy and George Bernard Shaw. The activities of such social reformers as Karl Pearson and Havelock Ellis are also emphasized in the dissertation.

Next, the paper deals with the struggle of the politicians, who in 1900-1914, launched the campaign for women’s right to vote. A considerable part of the paper is dedicated to James Keir Hardie, the leader of the Independent Labour Party who was regarded as the keen supporter of the women's case in Parliament, backed by several party colleagues, e.g. Philip Snowden. The latter believed that the partnership between men and women in political matters would bring a better relationship, based on moral values. The paper also analyses the endeavours of those politicians who introduced private members’ bills concerning women's enfranchisement, such as: Faithfull Begg, Bamford Slack, Willoughby Henry Dickinson, Henry Stanger, or Sir David James Shackleton, responsible for the so-called 'Conciliation Bill’. It is worth emphasizing that Lord Robert Bulwer-Lytton, Lady Constance Lytton’s brother, was the chairman of the all-party ’Conciliation Committee’ and its secretary was Henry Noel Brailsford, a member of the Independent Labour Party, a radical journalist and a well-known and loyal activist supporting the women's case.

Finally, the paper concentrates on the activity of men’s pro-suffrage societies. Among the numerous organisations of this kind, the most buoyant were two male only-societies: the Men's League for Women's Suffrage (MLWS) and the Men's Political Union for Women's Enfranchisement (MPU). The dissertation also covers the activity of the United Suffragists (US), the organisation that consisted of both men and women which was founded before the First World War and contributed to the winning the decisive battle for women's rights in 1918.