| dc.description.abstract | Współczesne medialne kulturoznawstwo otwiera się wciąż na nowo na problemy
określające podstawowy kontekst ludzkiej egzystencji. Do tych zagadnień z pewnością
należy przestrzeń i terytorium, które determinują nie tylko ramy i strategie życia
człowieka od zarania dziejów, ale także wyznaczają realne i symboliczne granice
między różnymi grupami społecznymi. Funkcjonują jako przestrzenie, w których
rodzą się relacje władzy i podporządkowania, stosunki opresji i działania nobilitujące
członków danej społeczności, kształtuje pamięć kulturowa, komunikacyjna,
(auto)biograficzna. Przestrzeń wyznacza również trajektorie ludzkich działań, staje
się polem obserwacji krajobrazu wiejskiego i miejskiego, pejzażu naturalnego i tego,
wyraźnie naznaczonego aktywnością człowieka.
Medialne kulturoznawstwo bada również narzędzia służące rejestracji i kreacji
tych zjawisk (czasu, przestrzeni, aktorów społecznych) w środowiskach tradycyjnych
i nowych mediów (filmu, internetu) oraz w odniesieniu do nowych technologii
wykorzystywanych do przetwarzania ogromnej ilości informacji (problem Big
Data). Media same w sobie są i były zawsze inspirującym obiektem do meta-analizy,
głównie w kontekście proponowanych przez nie rozwiązań estetycznych, logiki
specyficznych widzialności oraz uwarunkowań ideologicznych. Rozwijająca się
dynamicznie humanistyka cyfrowa z powodzeniem podejmuje analizę tych zagadnień
oraz rozwija nowe metodologie i narzędzia badawcze adekwatne do wymogów
ponowoczesności.
Tom pt. Dyskursy widzialności pod red. Ilony Copik, Barbary Kity i Bogusława
Skowronka zawiera inspirujące analizy dotyczące tych zagadnień. Zostały one
umieszczone w tym numerze „Studia de Cultura” z nadzieją, iż będą przedmiotem
dalszych analiz i owocnych badań naukowych. Zmieniająca się wokół nas rzeczywistość
kulturowa wymaga bowiem od badaczy ciągłego namysłu, elastyczności oraz
gotowości poznawczej do badania dynamicznej w swym charakterze mediasfery.
W jej obrębie film i tekst audiowizualny odgrywają wciąż ogromną rolę, co z kolei
motywuje do podejmowania badań z zakresu nowej antropologii, archeologii i semiotyki
filmu w relacji do mediów cyfrowych oraz uwarunkowań ponowoczesnej
cywilizacji medialnej XXI wieku. | pl_PL |
