| dc.description.abstract | Media w coraz większym stopniu określają kluczowe obszary codziennego życia,
funkcjonując jako przestrzenie i kanały komunikacji. Relacje między ludźmi mają
charakter zmediatyzowany, a w procesie tym uczestniczą zarówno tradycyjne, jak
i nowe media. Ich udział w życiu społecznym i politycznym współczesnych pokoleń
stał się tak duży, iż praktyki, działania i strategie medialne poddawane są coraz bardziej
szczegółowej i rozległej konceptualizacji, i to nie tylko w obszarze nauk o komunikacji
społecznej i mediach, ale także w ramach nauk o sztuce (filmoznawstwo,
teatrologia), nauk humanistycznych (literaturoznawstwo, językoznawstwo) czy
nauk społecznych (socjologia, antropologia, etnografia). Sięganie badaczy po różne
metodologie umożliwia opisanie mediów w procesie ich nieustannego rozwoju,
w odniesieniu do ich historii, ale także w kontekście prognozowanych i antycypowanych
trajektorii rozwoju.
Ta interdyscyplinarność w badaniach współczesnej sfery medialnej umożliwia
także analizę złożonych i wielokierunkowych wpływów między mediasferą, socjosferą
oraz biosferą. Przemiany społeczne w dużym stopniu determinują rozwój,
transgresję i transformację istniejących gatunków i formatów medialnych; pojawiają
się także całkowicie nowe konwencje obrazowania, strategie komunikowania, przestrzenie
medialne oraz zupełnie nowe zawody medialne czy role komunikacyjne.
Trudno wyobrazić sobie współcześnie badanie mediów bez uwzględnienia
procesów komunikacji z nimi związanych. „Media i komunikacja”, badane w różnych
perspektywach (najczęściej socjologicznej, kulturoznawczej, psychologicznej,
językoznawczej czy etnograficznej), stanowią jedną całość wzajemnie przenikających
się i warunkujących zjawisk. Każde bowiem medium wyznacza dominującą
strategię komunikacyjną oraz umożliwia swoim użytkownikom określone formy
obrazowania, przedstawienia, symulacji.
Artykuły naukowe zgromadzone w tym tomie oddają specyfikę tych zagadnień
w odniesieniu do konkretnych pól badawczych, metod badania mediów i komunikacji
oraz właśnie strategii ich użytkowania. Autorzy i autorki zwracają w nich
uwagę na analizę bardzo współczesnych zjawisk kulturowych i medialnych, ale także
odnoszą się do historii i archeologii mediów, ukazując dzięki temu wagę analiz
diachronicznych w rozumieniu współczesnej mediasfery. | pl_PL |
