| dc.description.abstract | Posiadanie przyjaciela może być rozumiane jako swoiste dzieło życia człowieka.
Daje ono możliwość czerpania ze wsparcia społecznego, płynącego od innych ludzi
nie tylko od rodziny. Zainteresowanie znaczeniem ludzkich relacji i pierwsze
próby ich obiektywnego pomiaru wiązały się ze zjawiskiem zrozumienia na czym
polega wzajemna atrakcyjności ludzi (attraction, atrakcyjność interpersonalna). Za
prekursorskie w tej dziedzinie uznawane są badania, które prowadzili w latach 30.
XX wieku Jacob Moreno i Theodor Newcomb. Zwrócili oni uwagę na dokonywane
przez ludzi wybory podczas wchodzenia w relacje z innymi (Brzezińska 2006: 192).
Od tych subiektywnych decyzji zależy, czy uznajemy kogoś za bliskiego sobie lub
obcego. Początkowo interesowano się przede wszystkim wynikami badań przyjaźni
między dorosłymi, ale stopniowo, dzięki odkryciom psychologii rozwojowej
zwrócono uwagę, że dziecko jest „zorientowane społecznie” od urodzenia, a szereg
mechanizmów, dotyczących powodów darzenia innych sympatią, jest podobnych
w całej ontogenezie. Współczesnych badaczy dzieciństwa interesują nie tyle efekty
socjalizacji, ale jej przebieg, charakteryzujący się wymianą znaczeń w trakcie
dwukierunkowych relacji (Nentwig-Gaseman, Klar 2004: 169–189). Jak podkreśla
Lech Witkowski (2009: 8) ten konieczny wgląd w złożoność procesów i zjawisk,
obserwowanych w trakcie sytuacji pedagogicznych, jest nie tylko konieczny przy
stawianiu diagnoz, ale przede wszystkim jest warunkiem wspierania potencjału
rozwojowego wychowanków.
Podjęte w artykule zagadnienie odnoszę zarówno do świata przeżywanego
przez dziecko, jak i możliwości zrozumienia znaczenia nadawanego przyjaźni
przez dzieci w okresie średniego i późnego dzieciństwa. Odnosząc się do teoretycznych
założeń podjętego problemu, zestawiłam je ze współczesnymi wynikami
badania przyjaźni dziecięcych, a także przywołałam wyniki badań, przeprowadzonych
pod moim kierunkiem. | pl_PL |
