| dc.description.abstract | Artykuł podejmuje kwestię wpływu folkloru i lokalnej tradycji kulturowej na kształtowanie się
tożsamości Szkotów zamieszkałych w górach oraz na wyspach. Poddaje analizie wspomniane
wyżej wpływy z punktu widzenia ich udziału w procesie tworzenia fenomenu Szkocji jako
marki. Folklor i dziedzictwo kulturowe Szkocji są bowiem obecnie „znakiem handlowym”
tego kraju, który, począwszy od dziewiętnastego wieku, przyciąga rzesze turystów, gdyż na
fali wzrastającej fascynacji Celtami wyewoluował w ikonę popularnej kultury. W artykule
zostały omówione trzy elementy folkloru. Pierwszym jest interakcja człowieka z naturą,
która generuje zwyczaje i przesądy mające cel eksplikatywny w stosunku do często
niezrozumiałej otaczającej rzeczywistości. Drugi to system klanowy, który jest znanym na
całym świecie składnikiem dziedzictwa kulturowego Szkocji. Ostatnim jest mitologia, a ściślej
źródła „szkockiego mitu”, przede wszystkim Orkneyinga Saga oraz zmitologizowana historia
powstań jakobickich. Artykuł pokazuje w jakim stopniu i formie mity te zostały zasymilowane
przez przemysł turystyczny. Podejmuje również kwestię wpływu, jaki ów „szkocki mit”,
rozpowszechniony przez kulturę masową, wywiera na tożsamość współczesnych Szkotów.
W konkluzji zawarty jest wniosek, że szkockie dziedzictwo kulturowe, nawet w formie
skomercjalizowanej i strywializowanej, zapewnia punkt oparcia w czasach kryzysu
tożsamości. | pl |
