On the Logopedic Terminology

Abstract

W wydanym przez Wydawnictwo Naukowe Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie w 1992 roku Słowniku terminologii logopedycznej zamieszczone zostały hasła związane z terminologią diagnostyczną (stawianiem diagnozy), a więc z operatywnym wyszukiwaniem odpowiedniego terminu diagnostycznego. Ze względu na to, że w diagnozowaniu powszechnie stosuje się u nas terminologię foniatryczną (łacińską) oraz językoznawczą (polską), hasła te zostały potraktowane jako deskryptory – słowa lub jednostki składniowe (jednoznaczne i niebędące synonimami) użyte jako podstawowy element języka indeksowania w systemie automatycznej analizy treści dokumentów. Przyjęte w wymienionym słowniku kryterium możliwie sprawnego wyszukiwania terminu jako nadrzędnego preferowania hasła związanego z zakłóceniami i zaburzeniami komunikacji językowej nie sprzyjało uwzględnieniu haseł z dziedzin pogranicznych: z defektologii, subdyscyplin pedagogiki specjalnej (surdopedagogiki, tyflopedagogiki, oligofrenopedagogiki oraz odpowiadających im metodyk logopedii specjalnej) oraz psychologii rozwojowej, psychologii klinicznej (psychopatologii), lingwistyki (metalingwistyki, socjo-, psycho-, neurolingwistyki, pediatrii, laryngologii (otolaryngologii), foniatrii, ortodoncji, neuropatologii, psychiatrii dziecięcej a nawet cybernetyki (biocybernetyki) i informatyki. Odpowiedzią na pytanie, jaki leksykon powinien się znajdować w ręku logopedy, jest koncepcja podręcznego słownika logopedycznego oparta na idei gromadzenia minimum niezbędnych dla praktyki logopedycznej informacji pochodzących z obszernego obszaru wiedzy interdyscyplinarnej (terminów diagnostycznych i pozadiagnostycznych).