| dc.description.abstract | W wydanym przez Wydawnictwo Naukowe Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie
w 1992 roku Słowniku terminologii logopedycznej zamieszczone zostały hasła związane
z terminologią diagnostyczną (stawianiem diagnozy), a więc z operatywnym wyszukiwaniem odpowiedniego terminu
diagnostycznego. Ze względu na to, że w diagnozowaniu powszechnie stosuje się u nas terminologię foniatryczną
(łacińską) oraz językoznawczą (polską), hasła te zostały potraktowane jako deskryptory – słowa lub jednostki
składniowe (jednoznaczne i niebędące synonimami) użyte jako podstawowy element języka indeksowania w systemie
automatycznej analizy treści dokumentów. Przyjęte w wymienionym słowniku kryterium możliwie sprawnego wyszukiwania
terminu jako nadrzędnego preferowania hasła związanego z zakłóceniami i zaburzeniami komunikacji językowej nie
sprzyjało uwzględnieniu haseł z dziedzin pogranicznych: z defektologii, subdyscyplin pedagogiki specjalnej
(surdopedagogiki, tyflopedagogiki, oligofrenopedagogiki oraz odpowiadających im metodyk logopedii specjalnej) oraz
psychologii rozwojowej, psychologii klinicznej (psychopatologii), lingwistyki (metalingwistyki, socjo-, psycho-,
neurolingwistyki, pediatrii, laryngologii (otolaryngologii), foniatrii, ortodoncji, neuropatologii, psychiatrii
dziecięcej a nawet cybernetyki (biocybernetyki) i informatyki. Odpowiedzią na pytanie, jaki leksykon powinien się
znajdować w ręku logopedy, jest koncepcja podręcznego słownika logopedycznego oparta na idei gromadzenia minimum
niezbędnych dla praktyki logopedycznej informacji pochodzących z obszernego obszaru wiedzy interdyscyplinarnej
(terminów diagnostycznych i pozadiagnostycznych). | pl |
