| dc.description.abstract | Terenem badań do niniejszej pracy był staw hodowlany w miejscowości Wielkie Milickie w województwie dolnośląskim.
Obszar na którym się znajduje, teoretycznie uchodzi za nieskażony, a samo stanowisko badań jest oddalone od źródeł
skażenia przemysłowego i motoryzacyjnego.
Celem pracy była ocena stopnia kumulacji wybranych metali ciężkich (kadmu, ołowiu, miedzi i cynku) w różnych
elementach ekosystemu wodnego, na przykładzie stawu hodowlanego. W tym celu do badań pobrano próbki wody, osadu
dennego, roślin (rzęsy drobnej oraz trzciny pospolitej), mięczaków (szczeżui pospolitej i błotniarki stawowej), ryb
(karpie) oraz przedstawicieli ptaków wodnych (krzyżówka i kormoran czarny). Rzęsę drobna badano w całości, z
trzciny pospolitej wyodrębniono kłącze oraz łodygę, ze szczeżui oraz błotniarki wypreparowano do badań muszle, nogi
i gruczoły trzustko-wątrobowe. Spośród zwierząt kręgowych z karpi pobrano do badań skórę, łuski, skrzela, serce i
mięśnie, a z ptaków wodnych były to: płuca, serca, wątroby, mięśnie piersiowe i mięśnie udowe. Badania te miały
służyć rozpoznaniu głównego rezerwuaru metali w ekosystemie wodnym; oznaczeniu stężenia metali u elementów tego
samego poziomu troficznego; porównania stopnia kumulacji metali na różnych poziomach troficznych; rozpoznania
zależności pomiędzy metalami ksenobiotycznymi i mikroelementami; a także wykorzystania poszczególnych elementów
badanego ekosystemu do badań biomonitoringowych.
W celu realizacji badań zebrany materiał poddano odpowiednim procedurom (suszenie, mineralizacja). Następnie metodą
spektrofotometrii atomowej zmierzono stopień kumulacji kadmu, ołowiu, miedzi i cynku w badanym materiale
biologicznym. Uzyskane wyniki opracowano przy użyciu analizy statystycznej i zestawiono w formie opisu, tabel i
wykresów. Przeprowadzone analizy wykazały, że najlepszymi biokaumulatorami metali w środowisku wodnym były mięczaki
i rzęsa wodna. Stężenia metali u organizmów z różnych grup troficznych różniły się od siebie. Przy czym metale
ksenobiotyczne występowały z reguły w wyższych stężeniach w organach roślin niż w narządach zwierząt (za wyjątkiem
mięczaków) a metale biogenne występowały w wyższych stężeniach w narządach zwierząt, niż w organach roślinnych co z
pewnością jest związane z dużymi różnicami w aktywności metabolicznej występującymi między tkankami roślinnymi i
zwierzęcymi. | pl_PL |
