Nauczyciele przyszłej szkoły

Abstract

Nauczyciel lub Pedagog, który w starożytnej Grecji był rozumiany jako „prowadzący chłopców”, pojawił się od momentu powstania szkoły. Od czasów Ateńczyka Isokratesa (436-338 p.n.e.), który prowadził pierwszą regularną szkołę i zalecał aby wyżej cenić nauczyciela od rodziców, a jednocześnie żądał od nauczyciela nienagannej postawy moralnej, zarówno szkoła jak i nauczyciel ulegały ciągłym przemianom. Zmiany te miały różny charakter w zależności od tego, czy były wywoływane przez czynniki wewnętrzne czy zewnętrzne lub zarówno jedne, jak i drugie. Inspiratorami i czynnikami sprawczymi zmian wewnętrznych byli przeważnie nauczyciele, ale niejednokrotnie również i uczniowie. Natomiast inicjatorami i sprawcami zmian dokonywanych pod wpływem czynników zewnętrznych było przeważnie państwo lub Kościół, władze różnych szczebli administracji, często samorząd lokalny, w którym decydującą rolę odgrywali rodzice uczniów. Prowadzone przez państwo przemiany całego systemu funkcjonowania szkół miały charakter reform obejmujących sferę organizacyjną, ekonomiczną, kadrową i programową. Takie reformy dokonywane były w poprzednich stuleciach rzadko - raz na kilkaset lat, a w dwudziestym wieku - raz na kilka dziesięcioleci. Makroreformom w oświacie czy edukacji zwykle towarzyszą mikro reformy lub bardziej głębokie zmiany jakościowe w poszczególnych polach systemu oświatowego zwanego obecnie systemem edukacyjnym. Makroreformy mają więc przede wszystkim charakter strategiczny, a ich celem jest wyznaczenie długofalowej polityki społeczno-oświatowej i określenie warunków ich realizacji. Natomiast przemiany oświatowe (edukacyjne) lub mikroreformy mają na celu stworzenie optymalnych warunków dla realizacji krótko- i średnioterminowych celów, programów i zadań w zakresie kształcenia i wychowania.