| dc.description.abstract | W pracy przedstawiono wyniki badań dotyczące zmian aktywności enzymów przedziału lizosomalnego w procesie adaptacji
do stresu klatkowego, przy jednoczesnym uwzględnieniu zmienności genetycznej badanych zwierząt, ich płci i
różnorodności badanych tkanek i narządów.
Do badań wybrano 51 samców i 45 samic królików trzech ras: Nowozelandzkiej Białej, Nitrańskiej i Zobor w wieku 6-9
miesięcy, o średniej masie ciała około 2,5 kg.
Podzielono je na dwie grupy - doświadczalną (66 osobników) i kontrolną (30 osobników). Wszystkie zwierzęta
utrzymywano w standardowych warunkach, żywiono jednorodną mieszanką przemysłową i zapewniono im stały dostęp do
wody. Króliki grupy doświadczalnej poddano działaniu stresu "niepokojenia" określonego również stresem przenoszenia
lub klatkowym.
Polegał on na codziennym przenoszeniu badanych zwierząt do innych klatek i trwał do czasu osiągnięcia przez każde z
nich masy 2,5 kg, tj. około trzech miesięcy.
Króliki grupy kontrolnej umieszczono w klatkach, w których przebywały od momentu rozpoczęcia aż do zakończenia
eksperymentu.
W chwili osiągnięcia przez każdego królika wymaganej masy ciała, zwierzę zabijano (przez przerwanie rdzenia
kręgowego) i zaraz pobierano fragmenty wątroby, nerek, mięśnia najdłuższego grzbietu i krew celem wyizolowania
leukocytów i uzyskania surowicy.
Fragmenty pobranych narządów a także mięśnia najdłuższego grzbietu homogenizowano i na drodze różnicowego wirowania
wyodrębniano z nich wg metody Marzelli i Glaumanna (1980) frakcję lizosomalną.
W uzyskanych frakcjach oraz w leukocytach i surowicy oznaczano aktywność następujących enzymów lizosomalnych:
beta-glukuronidazy, beta-galaktozydazy, beta-glukozydazy, N-acetylo-beta glukozaminidazy, kwaśnej fosfatazy,
alanylo-aminopeptydazy, leucylo-aminopeptydazy, esterazy lizosomalnej, lipazy lizosomalnej i katepsyny D.
Na podstawie uzyskanych wyników stwierdzono zróżnicowane zmiany aktywności badanych enzymów lizosomalnych zależne
od rodzaju badanej tkanki lub narządu, płci i rasy badanego zwierzęcia.
Wykazano, że glikozydazy a zwłaszcza beta-glukozydaza i N-acetylo-beta-glukozaminidaza okazały się najbardziej
reaktywnymi wskaźnikami reakcji stresowej zaś najmniej czułym enzymem była kwaśna fosfataza.
Najwyższą aktywność badanych enzymów lizosomalnych obserwowano w mięśniu i leukocytach, najmniejszą w nerce i
surowicy (intravitale). Rasą najbardziej wrażliwą na działanie stresu klatkowego okazała się Nitrańska a najmniej
Nowozelandzka. | pl_PL |
