La solitude existentielle dans Les Mariages de Charles Plisnier

Abstract

Charles Plisnier, belgijski pisarz /pierwszy nie-Francuz, który otrzymał nagrodę Goncourtów w roku 1937/, znany jest przede wszystkim jako autor powieści-rzek: Mariages, Meurtres, Meres. Artykuł ten zwraca uwagę na pewne podobieństwa, a nawet zbieżności w kreowaniu postaci przez Malraux, Plisniera i Sartre'a /a raczej ogólnie egzystencjalistów/. Protagoniści z Mariages są zawsze samotni. Niektórzy z nich usiłują wyzwolić się z tego uczucia, szukając w życiu jakiegoś sensu i celu, inni ulegają mu bez walki. Po dokonaniu analizy wzajemnych powiązań między głównymi postaciami, okazuje się, iż należałoby raczej mówić nie o relacjach, lecz o ich braku, o absurdalności różnego rodzaju związków pomiędzy ludźmi /zarówno tych opartych na miłości małżeńskiej, ojcowskiej, jak i opartych na więzach przyjaźni/. Każdy człowiek skazany jest na samotność, niepokój, wyobcowanie oraz na własny wybór absurdalnego życia. Słowa, które najczęściej się powtarzają w powieści, to: samotność i obcość. Z tych krótkich rozważań wynika jasno, iż C. Plisnier chociaż pozostawał z dala od głównego nurtu literackiego, to jednak wiele miejsca poświęcił zagadnieniom najbardziej charakterystycznym dla literatury międzywojennej.