L’atmosphère de l’angoisse dans le théâtre de Maurice Maeterlinck

Abstract

W części wstępnej artykułu usiłowano nakreślić ewolucję postaw wobec problemu śmierci i towarzyszącemu mu niepokojowi egzystencjalnemu w filozofii i w teatrze. Następnie poprzez analizę sztuk I-go okresu twórczości teatralnej Maeterlincka („La Princesse Maleine”, „L'Intruse”, „Intérieur”, „Les Aveugles” i „Les Sept Princesses”) starano się wykazać nowatorstwo belgijskiego dramaturga w potraktowaniu tematu śmierci i wprowadzeniu atmosfery nieustannego zagrożenia. Już na początku lat dziewięćdziesiątych ubiegłego stulecia młody wówczas poeta symbolista stworzył dramaty statyczne, dramaty niepokoju, pasywnego oczekiwania bezsilnych bohaterów na dokonanie się przeznaczenia. Autorowi udało się przepełnić je atmosferą rzadko spotykanego napięcia, a zarazem jakby snu na jawie. Efekty te osiągnął dzięki odpowiedniemu operowaniu językiem dramatycznym, nadaniu specyficznej funkcji dialogowi, schematyzacji postaci, przedstawieniu dwoistości istoty ludzkiej i innym środkom wyrazu czyniącym Maurice Maeterlincka prekursorem Becketta i Ionesco.