La technique du portrait féminin dans les romans de Charles Plisnier

Abstract

Postaci Plisniera rzadko ewoluują, co pozbawia je prawdy psychologicznej. Często przybierają one cechy gigantyczne, zbliżające je do bohaterów romantycznych, a czasem nawet do marionetek. Portrety postaci, szczególnie kobiecych, są raczej leksykalnie proste, konwencjonalne; autor powtarza te same epitety lub posługuje się synonimami. Portret nigdy nie stanowi „obiektywnego” opisu, ale najczęściej służy do podkreślenia opozycji: pozytywny/negatywny, wiedza/niewiedza, prawda/maska. Opozycje te funkcjonują albo wewnątrz postaci, podkreślając ich złożoność i względność sądów, albo dotyczą antynomicznych par. Wybór imion nie jest sprawą przypadkową. Nawiązują one bądź do archetypu kulturalnego, bądź też zawierają przeróżne konotacje symboliczne. Czasem wreszcie przy wyborze imion czy nazwisk dostrzegamy wyraźną motywację fonetyczno-graficzną.