Media w służbie polonisty

Abstract

Współczesna dydaktyka zmierza w kierunku usprawnienia, uprzystępnienia, uatrakcyjnienia i unowocześnienia procesu dydaktycznego. Służą do tego m.in. środki dydaktyczne (nazywane też pomocami naukowymi), które w opinii Czesława Kupisiewicza „dostarczają uczniom bodźców sensorycznych oddziałujących na wzrok, słuch, dotyk itd.", a według Wincentego Okonia wzbogacają proces dydaktyczny i zwiększają jego efektywność, „są w stanie reprodukować wszystkie czynności werbalne nauczyciela, a oprócz tego całe bogactwo dźwięków, również materiałów wizualnych". Natomiast w światowej literaturze poświęconej edukacji używa się terminu media zarówno w odniesieniu do środków masowego przekazu, jak i do wszelkich innych pomocy dydaktycznych stosowanych w szkole, definiując je jako pośredniki lub sposoby komunikowania, które przekazują informacje przy wykorzystaniu słów, obrazów i dźwięków. Słowo „media" (łac. medium = pośrednik) będzie jednak używane w niniejszym tekście zgodnie z polską tradycją: są to urządzenia techniczne służące do szerokiego i szybkiego przekazywania informacji, pośredniczące między nadawcą i odbiorcą. Należą do nich: książki, prasa, radio, foliogramy, fazogramy, film, telewizja satelitarna, programy komputerowe i Internet, urządzenia telekomunikacyjne, a nawet pomniki. Wykorzystywanie mediów w procesie nauczania może atrakcyjnie i skutecznie przyspieszyć negocjowanie znaczeń utworu oraz wzbogacić ćwiczenie, a nawet ukształtowanie umiejętności analityczno-interpretacyjnych, dzięki wpisaniu przekazu w znane uczniom z codziennego doświadczenia kody odbioru. Współcześnie dominują wśród młodzieży te sposoby percepcji, do których odwołują się media elektroniczne i cyfrowe. Dlatego te właśnie media będą głównym przedmiotem zainteresowania w książce.