| dc.description.abstract | Współczesna dydaktyka zmierza w kierunku usprawnienia, uprzystępnienia, uatrakcyjnienia i unowocześnienia procesu
dydaktycznego. Służą do tego m.in. środki dydaktyczne (nazywane też pomocami naukowymi), które w opinii Czesława
Kupisiewicza „dostarczają uczniom bodźców sensorycznych oddziałujących na wzrok, słuch, dotyk itd.", a według
Wincentego Okonia wzbogacają proces dydaktyczny i zwiększają jego efektywność, „są w stanie reprodukować wszystkie
czynności werbalne nauczyciela, a oprócz tego całe bogactwo dźwięków, również materiałów wizualnych". Natomiast w
światowej literaturze poświęconej edukacji używa się terminu media zarówno w odniesieniu do środków masowego
przekazu, jak i do wszelkich innych pomocy dydaktycznych stosowanych w szkole, definiując je jako pośredniki lub
sposoby komunikowania, które przekazują informacje przy wykorzystaniu słów, obrazów i dźwięków. Słowo „media" (łac.
medium = pośrednik) będzie jednak używane w niniejszym tekście zgodnie z polską tradycją: są to urządzenia
techniczne służące do szerokiego i szybkiego przekazywania informacji, pośredniczące między nadawcą i odbiorcą.
Należą do nich: książki, prasa, radio, foliogramy, fazogramy, film, telewizja satelitarna, programy komputerowe i
Internet, urządzenia telekomunikacyjne, a nawet pomniki.
Wykorzystywanie mediów w procesie nauczania może atrakcyjnie i skutecznie przyspieszyć negocjowanie znaczeń utworu
oraz wzbogacić ćwiczenie, a nawet ukształtowanie umiejętności analityczno-interpretacyjnych, dzięki wpisaniu
przekazu w znane uczniom z codziennego doświadczenia kody odbioru. Współcześnie dominują wśród młodzieży te sposoby
percepcji, do których odwołują się media elektroniczne i cyfrowe. Dlatego te właśnie media będą głównym przedmiotem
zainteresowania w książce. | pl_PL |
