| dc.description.abstract | Zbiór ten otwiera trzyczęściową publikację studiów i refleksji poświęconych sztuce i nauczaniu przygotowaną z
okazji 25-lecia Instytutu Sztuki Akademii Pedagogicznej w Krakowie. Rozpoczyna także cykl Roczników, które powinny
ożywić pisarską i wydawniczą działalność Instytutu, skoncentrowanego do tej pory - obok pracy dydaktycznej -
bardziej na aktywności artystycznej i wystawienniczej.
Zestawienie wypowiedzi artystów i teoretyków sztuki ujawnia rozmaitość zainteresowań i poglądów, odmienny sposób
myślenia i podejścia do dyskursywnego wywodu, różne postawy naukowe czy nawet różnice temperamentów. O jego
spójności decyduje jednak przede wszystkim Instytut Sztuki, z którym autorzy są lub byli związani, który
współtworzyli i wciąż tworzą. Miejsce, a przede wszystkim wspólnota. Wspólnota skoncentrowana wokół sztuki. Dlatego
publikacja będzie o sztuce. O jej tworzeniu i przemyśleniu. O praktyce i teorii. Pośród tekstów są zatem
eseistyczne, literackie wypowiedzi artystów oraz ich filozoficzne refleksje, ale także studia i krytyczne
interpretacje historyków sztuki. Dotyczą źródeł sztuki, treści i motywów poruszanych i wykorzystywanych przez
twórców, wreszcie sposobów kształtowania artystycznych umiejętności, postaw i konkretnych wypowiedzi, co ma
szczególną wartość w przypadku głosu specjalistów-praktyków. Ukazuje także jedną z najważniejszych cech Instytutu
jako środowiska związanego ze sztuką. Jego interdyscyplinarność. Autorzy publikowanych prac zajmują się malarstwem,
grafiką, rzeźbą, fotografią, architekturą czy projektowaniem komputerowym. To również absolwenci historii sztuki,
polonistyki, teatrologii czy informatyki.
Źródła wpisują się w jeden z ważnych dziś nurtów rozważań w obrębie nauki i refleksji o sztuce - poszukiwania
korzeni współczesnych zjawisk artystycznych, a jednocześnie potwierdzania ciągłości rozwoju kultury w dobie
ponowoczesnego nadmiaru i chaosu informacji. Znajdzie w nich czytelnik odniesienia do starożytnych filozofów
głoszących prymat harmonii opartej na liczbie, a także rozważania o świeżości i oryginalności prekolumbijskiej
rzeźby Meksyku, refleksje o przemijaniu, czy istocie sztuki polskiego baroku, obok zatem typowych prac historyka,
zawierających przede wszystkim próby rekonstrukcji faktów, twórczą interpretację przeszłości z wyraźnym
odniesieniem do własnych lub bliskich doświadczeń artystycznych.
Instytut to wspólnota wrażliwości, umiejętności i wiedzy w dziedzinie sztuki. Wszystko to jednak służy
nauczycielowi. On ma tę wiedzę oraz umiejętności wykorzystać i przekazać, rozbudzić wrażliwość, a przy tym wywołać
chęć poznania, inspirować, a nawet kreować indywidualność. Ta orientacja na drugiego człowieka ujawniana jest
wprost przez teksty z dziedziny pedagogiki (która swoją drogą uzupełnia instytutową interdyscyplinarność, mimo że
ta jest wobec nauczania służebna). Jednak świadomość, że to publikacja nie tylko o sztuce, ale przede wszystkim o
nauczaniu, przenika w istocie całą serię, choć rzadko może wyraźnie jest werbalizowana.
Poświęcenie nauczaniu sztuki charakteryzuje bowiem Instytut najpełniej, co najlepiej wyraża codzienna praca. Jej
przedmiotem jest sztuka, podmiotem natomiast szerzej rozumiana wspólnota nauczycieli i studentów. Jeśli zatem
publikacja ma przedstawiać wspólnotę artystów i naukowców, to zarazem ma służyć szerszej wspólnocie studentów i
nauczycieli, którzy razem tworzą Instytut Sztuki Akademii Pedagogicznej w Krakowie. | pl_PL |
