Annales Academiae Paedagogicae Cracoviensis. 37. Studia Historicolitteraria 6

Abstract

Oddaję do rąk Czytelnika piąty już tom Studiae Historicalitterariae, zawierający referaty wygłoszone na kolejnej Konferencji Naukowej Instytutu Filologii Polskiej, która również tym razem odbyła się w Zajeździe Czorsztyńskim we wsi Maniowy w powiecie nowotarskim. Poprzednie spotkania dotyczyły postmodernizmu, intertekstualności, motywów egzystencjalnych, społecznych i politycznych w literaturze oraz krytyce literackiej, teatralnej i filmowej. Obecne poświęcone było pisarskim wspomnieniom, pamiętnikom, dziennikom z perspektywy teorii. Wzięło w niej udział łącznie trzydziestu pracowników naukowych Instytutu Filologii Polskiej, Instytutu Informacji Naukowej i Bibliotekoznawstwa, wśród nich ośmiu profesorów, dziewięciu doktorów (w tym jeden z Bielska-Białej), jedenastu doktorantów, jeden magister - asystentka oraz jedna studentka. Nadto gościnnie wystąpił znakomity teoretyk literatury prof. dr hab. Kazimierz Bartoszyński z Instytutu Badań Literackich PAN, który wprawdzie nie wygłosił referatu, to jednak dzięki aktywności w dyskusji, autorytetowi naukowemu wniósł istotny wkład w merytoryczną zawartość obrad. Problematyka referatów była - jak zwykle - zróżnicowana, odzwierciedlała zainteresowania badawcze poszczególnych zespołów. Toteż sygnalizowane w tytule kwestie: Pisarskie wspomnienia, pamiętniki, dzienniki (w stronę teorii) znalazły oświetlenie z wielu punktów widzenia, a więc teoretycznego, historycznoliterackiego, językoznawczego, medioznawczego i, tu nowość, logopedycznego. Powstał w ten sposób interesujący zbiór tekstów na temat tej dziedziny pisarstwa, wykraczający poza typowo literacki i językowy ogląd w sfery medioznawstwa i logopedii. Teoretycznym patronem prezentowanych wypowiedzi był oczywiście autor „paktu biograficznego” Philippe Lejeune, a także Ryszard Nycz, Michał Głowiński, Małgorzata Czermińska i Regina Lubas-Bartoszyńska. Miała konferencja również walor integracyjny, występowali doświadczeni naukowcy obok kadry średniej (pokolenia adiunktów) i najmłodszej, adeptów kunsztu naukowego (doktorantów). Myślę, że zwłaszcza dla nich było to ważne doświadczenie. Dawało bowiem możliwość nie tylko wygłoszenia referatu, wysłuchania, nieraz bardzo krytycznych uwag, lecz również własnego uczestnictwa w dyskusji. Wzrastający z roku na rok udział doktorantów świadczy o randze i roli, jaką ta konferencja spełnia wobec naszego środowiska naukowego.