Un labirinto moderno nel Medioevo de Il nome della rosa

Abstract

Il nome della rosa (1980) by Umberto Eco is one of the most representative exemples of postmodern italian romance and it combines the historic tradition with the multiplicity of modernity. The library – labyrinth is a combination of history, myth and literary imagination. With this fictional object the builders of the labyrinth and the monks have created a tangle of spaces, books and words comparable to the labyrinths of Joyce, Borges and Calvino. The labyrinth is an important element for Adso and Jorge adventures also because it becomes the mirror of a century, the Twentieth century, and of a ‘liquid’ society.

Imię róży (1980) Umberta Eco, łącząc w sobie elementy tradycji historycznej i złożoność nowoczesności, stanowi jeden z najbardziej reprezentatywnych przykładów postmodernistycznej powieści włoskiej.. Labirynt-biblioteka jest kombinacją historii, mitu i wyobraźni literackiej. Poprzez tę fikcjonalną konstrukcję budowniczowie labiryntu oraz mnisi z opactwa stworzyli plątaninę przestrzeni, tekstów i słów porównywalną do labiryntów Joyce’a, Borgesa i Calvina. Labirynt stanowi również kluczowy element wątku Adsa i Jorgego, ponieważ niczym w lustrze odbija się w nim historia XX wieku i społeczeństwo płynnej nowoczesności.