Sherlocka Holmesa droga do „normalności”

Abstract

Jak wielu aspołecznych i aseksualnych geniuszy, Sherlock Holmes był w większości adaptacji prezentowany jako bohater z cechami kojarzonymi w kulturze popularnej z autyzmem, takimi jak nieprzeciętna inteligencja analityczna, niechęć do nawiązywania bliskich relacji z ludźmi, niezrozumienie norm społecznych i brak empatii. Artykuł analizuje konstrukcję postaci Sherlocka w serialu BBC Sherlock oraz wykorzystaną w nim narrację o leczeniu detektywa, w wyniku którego traci on cechy autystyczne. Następnie przedstawiam krytykę tego rodzaju narracji z perspektywy studiów o niepełnosprawności, skupiając się na przemocy zawartej w dehumanizacji autystyków oraz w próbach wykorzenienia autyzmu.

As is the case with most asocial and asexuals geniuses, in most of his incarnations Sherlock Holmes has been presented as a character with qualities associated with autism in popular culture, such as high analytical intelligence, unwillingness to establish close relations with people, lack of understanding of social norms and lack of empathy. The article analyzes the character of Sherlock Holmes in the BBC TV show “Sherlock” and the narrative of cure employed in the show, which leads to him losing his autistic traits. Next I present a critique of this type of a narrative from the perspective of disability studies, focusing on the violence inherent in dehumanizing autists and the attempts to eradicate autism.