Gorsze dzieci

Abstract

W rozprawie doktorskiej pod tytułem Gorsze dzieci odwołuję się do osobistych doświadczeń z materią dyskusyjną estetycznie, którą można uznać po prostu za brzydką. W pierwszej części tekstu przedstawiam działania twórcze, poprzedzające otwarcie przewodu doktorskiego, mające bezpośredni wpływ na moją postawę artystyczną. Następnie przyglądam się pojęciu brzydoty i podkreślając jej relatywność, szkicowo opisuję ewolucję jej postrzegania. Zdając sobie sprawę z rozległości tego zagadnienia, w następnych rozdziałach ogniskuję uwagę na tym, co w brzydocie ujmuje mnie i prowokuje do twórczego działania. Wskazuję na jej wdzięk, humor oraz brak zadęcia, objawiające się w artefaktach istniejących w przestrzeni publicznej, poczynając od poezji murów, przez amatorską twórczość działkowiczów, aż po oferującą bogaty asortyment inspiracji przestrzeń internetową. Wszystkie opisane zostały w rozdziałach: Całe miasto o tym mówi – dialogi na murach, uliczne potyczki na słowa i obrazy, Inspiracje prowincjonalne – zrób to sam, Kunstkamera, Podaj dalej. Ponadto przybliżam w nich najważniejsze założenia artystycznej części projektu doktorskiego. Moje działania twórcze sprowadzają się do balansowania na granicy pomiędzy pięknem a brzydotą i próbie wywołania u odbiorcy ambiwalentnej reakcji, której sens zawierałby się w przytoczonej wypowiedzi Roberta Makłowicza to zbyt ładne, bym chciał to mieć.

In the Worse Children doctoral dissertation, I refer to my personal experience with aesthetically debatable matter, which could simply be considered ugly. In the first part of the thesis, I present creative activities preceding dissertation procedure which immediately influenced my artistic attitude. Then, I examine the notion of ugliness and outline evolution of its perception emphasizing relativity of the notion. Being aware of its vastness, in following chapters, I focus my attention on what really puts me in ugliness and provokes creative activities. I point out its grace, humor, and lack of spectacle which is manifested in public space artifacts, starting with concrete wall poetry, through amateur work of allotment garden owners, to web space offering wide range of inspiration. All of those are described in chapters: Whole city is talking about it - dialogs on walls, a street skirmish of words and pictures, Provincial inspiration - do it yourself, Kunstkamera, Pay it forward. Additionally, I describe crucial objectives of the artistic part of the doctoral project. My creative activities boil down to balancing on the edge between beauty and ugliness, while attempting to invoke an ambivalent reaction of the viewer of art, which meaning could lie within Robert Makłowicz's quote it's too beautiful, for me to want it to have.