Biedny i szczęśliwy. Kondycja współczesnego artysty

Abstract

Realizacja pracy doktorskiej obejmowała trzy etapy. Pierwszy polegał na rozpoznaniu sytuacji ekonomicznej młodszych przedstawicieli środowiska artystycznego w Polsce. Interesująca mnie grupa, do której zresztą sam należę, składa się przeważnie z osób tuż po studiach artystycznych, które (jeszcze) nie utrzymują się z artystycznych działań. Kolejnym krokiem było sformułowanie następującej hipotezy: skoro młode twórczynie, pomimo profesjonalizacji w swojej dziedzinie potwierdzonej m.in. dyplomem i wystawami, nie są w stanie zapewnić sobie bytu pracą artystyczną, to czy wszystkie ich działania w tym kierunku mieszczące się w obszarze nieartystycznej pracy zarobkowej można uznać za dzieło sztuki? Istotne w hipotezie jest założenie, że osoba wykonująca nieartystyczną pracę zarobkową – obojętne, czy będzie to jakaś czynność, czy też wytwarzanie obiektu – posiada moc decyzyjną, aby pracę tę lub jej rezultat przenieść do świata sztuki. Trzecim etapem było stworzenie autorskiego zbioru quasi-definicji sztuki oraz taktyk artystycznych. Obydwa zbiory mają charakter subiektywny, nie powinny być traktowane jako narzędzia o uniwersalnym zastosowaniu, i składają się na coś, co określiłbym mianem manifestu. Artystyczna część mojej pracy doktoranckiej została zrealizowana poprzez różne media, takie jak wideo, instalacja, rzeźba, malarstwo, graffiti, fotografia, performans oraz tekst. W oparciu o wymienione wyżej założenia i idące za nimi badania, a także dzięki związanym z nimi anegdotom i sytuacjom, powstała narracja o działaniach twórczych, które najłatwiej zdefiniować jako post-sztukę. Jest to też w równym stopniu opowieść o osobach twórczych: biednych, żyjących na marginesie rynku artystach i artystkach, którzy mimo oczywistych trudności trwają przy swojej wymagającej, pełnej zazdrości profesji.

The realisation of the dissertation involved three stages. The first was to identify the economic situation of younger representatives of the artistic community in Poland. The group I am interested in, to which I belong myself, consists mostly of people just out of artistic studies who do not (yet) earn their living from artistic activities. The next step was to form the following hypothesis: since young artists, despite being professionalised in their field, confirmed by diplomas and exhibitions, are not able to secure their livelihoods by artistic work, can all their activities in this direction falling within the area of non-artistic paid work be considered works of art? Crucial to the hypothesis is the assumption that the person performing non-aftistic paid work (whether it is a situation or an object created as a result of the work) has the power to transfer this work or its result into the world of art. The third stage was the creation of the author's collection of quasi-definitions of art and artistic tactics. Both collections are subjective in nature, should not be treated as tools of universal application, and comprise what I would call a manifesto. The artistic part of my doctoralthesis was realised through various media such as video, installation, sculpture, painting, graffiti, photography, performance and text. Based on the aforementioned assumptions and the research that goes with them, as well as through the anecdotes and situations associated with them, a story about creative activities that can most easily be defined as post-art has been created. It is also equally a story about creative individuals: poor, marginalised artists who, despite obvious difficulties, persist with their demanding, enviable profession.