| dc.description.abstract | Chociaż dwujęzyczność pisarza rzadko analizowana jest z punktu widzenia tłumacza, zagadnienie
to można rozpatrywać biorąc pod uwagę dwie perspektywy: nieintencjonalne interferencje
językowe lub świadome wprowadzanie nietypowych elementów leksykalnych i syntaktycznych
w tekście oryginalnym. Tłumacz zwykle ignoruje wpływy przypadkowe i stosuje
formy poprawne dla języka docelowego. Dużo poważniejsze wyzwanie stanowi sytuacja, gdy
pisarz dwujęzyczny wykorzystuje bilingwizm jako narzędzie służące do kreowania specyficznych
efektów w tekście literackim. Różnorodne typy interferencji językowej i świadomego
korzystania ze znajomości języków obcych zilustrować można przykładami zaczerpniętymi
z utworów Josepha Conrada – Polaka, który pisał po angielsku, lecz doskonale władał także
francuskim. Tłumacz Conrada zmierzyć się musi z problemem, jakim jest (nie)możliwość rekonstrukcji
wrażenia obcości i/lub nowatorstwa językowego tworzonego za pomocą zapożyczeń
w tekstach oryginalnych. Sięganie w przekładzie po elementy zaczerpnięte z języka
ojczystego pisarza, które w wersji angielskiej zaskakiwały czytelników swą niezwykłością,
może potencjalnie prowadzić do zubożenia tekstów o jakości artystyczne i estetyczne charakterystyczne
dla utworów oryginalnych i zamienić elementy twórcze w banały. Niniejsza
analiza obejmuje wybrane przykłady, które można zaklasyfikować jako wpływy z języka polskiego
lub francuskiego w utworach Conrada. Omówiona jest ich funkcja w danych tekstach
oraz porównane są one z polskimi przekładami pod kątem recepcji przez czytelników angielskich
i polskich. | pl |
