Maskarady
Oglądaj/ Otwórz
Autor:
Krawczyk, Lidia
Promotor:
Niespodziewana-Rados, Małgorzata
Markiewicz, Małgorzata
Język: pl
Słowa kluczowe:
sztuczna inteligencjakultura wizualna
selfie
fotografia społecznościowa
sztuka cyfrowa
artificial intelligence
visual culture
selfie
social photography
digital art
Data: 2025-11-21
Metadata
Pokaż pełny rekordOpis:
Uniwersytet Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie. Szkoła Doktorska. Rozprawa doktorska - promotor: dr hab. Małgorzata Niespodziewana-Rados, prof. UKEN; promotor pomocniczy: dr Małgorzata Markiewicz.Streszczenie
Projekt doktorski zatytułowany Maskarady stanowi krytyczną analizę wpływu platform cyfrowych, generatywnej
sztucznej inteligencji i sztucznych sieci neuronowych na współczesną kulturę wizualną i cyfrową tożsamość. Kolejno
omawia metody inżynierii behawioralnej stosowane przez gigantów technologicznych, aby wpływać na nasze nawyki i
uzależniać nas od usług i produktów. Przedstawia codzienną rzeczywistości utkaną z wirtualnego zapośredniczenia
ludzkich aktywności. Analizuje mechanizmy działania platform cyfrowych oparte na imperatywie wzrostu wykładniczego
sezonowo sprawozdawanego akcjonariuszom, które na-ruszają naszą prywatność zagrażając bezpieczeństwu. Skupia się na
problemach takich jak inwigilacja, uzależnienia i manipulowanie użytkownikami oraz na etycznych dylematach związanych z rozwojem sztucznej inteligencji i jej wpływie na kreowanie wizerunku i postrzega-nie świata.
Porusza problem obrotu danymi, tego, co się z nimi dzieje, gdy już zostaną zassane przez systemy technologiczne.
Zostawiając coraz więcej śladów naszej intymności w postaci danych behawioralnych i biometrycznych zasilamy wielkie
modele fundamentalne tworząc modyfikowalną przez algorytmy „ground truth”. Na tej podstawie w dalszej kolejności
metodą statystycznej predykcji i optymalizowania wzorów, generowane są nowe wizje rzeczywistości sklecone ze
skrawków naszej wirtualnej obecności na platformach. Generatywna sztuczna inteligencja, w tym duże modele językowe
oraz uczenie maszynowe wykorzystywane do systemów rozpoznawania twarzy, posiłkują się informacjami, które
nawykowo, powszechnie i dobrowolnie udostępniamy w przestrzeni Internetu.
Selfie i fotografia społecznościowa stały się wszechobecnymi formami autoekspresji w kulturze wizualnej,
kształtując sposób, w jaki postrzegamy siebie i innych. Ta oswojona już forma porozumiewania się może prowadzić do
poczucia niepewności i presji, aby sprostać nierealistycznym standardom, ale także karmi platformy cyfrowe
gargantuiczną ilością wizerunków, które nie tylko służą profilowaniu, tworzeniu ukierunkowanych reklam czy
przewidywania naszych przyszłych zachowań, lecz są równocześnie wykorzystywane w systemach rozpozna-wania twarzy i
emocji stosowanych przez organy ścigania, firmy i rządy. The doctoral project titled Maskarady (Masquerades) is a critical analysis of the impact of digital platforms,
generative artificial intelligence, and artificial neural networks on contemporary visual culture and digital
identity. It systematically explores the methods of behavioral engineering employed by tech giants to influence
our habits and foster dependency on their services and products. The project describes a daily reality interwoven
with the digital mediation of human activities and examines the mechanisms of digital platforms driven by exponential growth imperatives reported to shareholders, which compromise privacy and threaten security.
Maskarady focuses on issues such as surveillance, addiction, and user manipulation, as well as the ethical
dilemmas surrounding AI's role in shaping perception and self-image. It also addresses data commodification—what
happens to data once absorbed by technology systems. As we leave increasing traces of our intimacy in the form of
behavioral and biometric data, we fuel large foundational models that create algorithmically modifiable “ground
truth.” Through statistical prediction and optimization, new visions of reality are generated, assembled from
fragments of our virtual presence on these platforms.
Generative AI, large language models, and machine learning used in facial recognition systems rely on data we
habitually and voluntarily share online. Selfies and social photography have become ubiquitous forms of self-expression in visual culture, shaping how we see ourselves and others. This familiar form of communication can foster insecurity and pressure to meet unrealistic standards, while feeding digital platforms with enormous
amounts of imagery. These images not only serve for profiling, creating targeted advertisements, and predicting
future behaviors but are also used in facial and emotion recognition systems deployed by law enforcement,
corporations, and governments.

