| dc.description.abstract | Nauczyciel lub Pedagog, który w starożytnej Grecji był rozumiany
jako „prowadzący chłopców”, pojawił się od momentu powstania
szkoły. Od czasów Ateńczyka Isokratesa (436-338 p.n.e.), który
prowadził pierwszą regularną szkołę i zalecał aby wyżej cenić nauczyciela
od rodziców, a jednocześnie żądał od nauczyciela nienagannej
postawy moralnej, zarówno szkoła jak i nauczyciel ulegały
ciągłym przemianom. Zmiany te miały różny charakter w zależności
od tego, czy były wywoływane przez czynniki wewnętrzne czy zewnętrzne
lub zarówno jedne, jak i drugie. Inspiratorami i czynnikami
sprawczymi zmian wewnętrznych byli przeważnie nauczyciele,
ale niejednokrotnie również i uczniowie. Natomiast inicjatorami
i sprawcami zmian dokonywanych pod wpływem czynników zewnętrznych
było przeważnie państwo lub Kościół, władze różnych
szczebli administracji, często samorząd lokalny, w którym decydującą
rolę odgrywali rodzice uczniów. Prowadzone przez państwo
przemiany całego systemu funkcjonowania szkół miały charakter
reform obejmujących sferę organizacyjną, ekonomiczną, kadrową
i programową. Takie reformy dokonywane były w poprzednich stuleciach
rzadko - raz na kilkaset lat, a w dwudziestym wieku - raz na
kilka dziesięcioleci. Makroreformom w oświacie czy edukacji zwykle
towarzyszą mikro reformy lub bardziej głębokie zmiany jakościowe
w poszczególnych polach systemu oświatowego zwanego obecnie
systemem edukacyjnym. Makroreformy mają więc przede wszystkim
charakter strategiczny, a ich celem jest wyznaczenie długofalowej
polityki społeczno-oświatowej i określenie warunków ich realizacji.
Natomiast przemiany oświatowe (edukacyjne) lub mikroreformy mają na celu stworzenie optymalnych warunków dla
realizacji krótko- i średnioterminowych celów, programów i zadań w zakresie kształcenia
i wychowania. | pl_PL |
