| dc.description.abstract | Sytuacja jednostek niepełnosprawnych kształtowała się różnie w różnych okresach. Przez wiele lat była ona bardzo
ciężka, wyraźnej poprawie uległa dopiero po II wojnie światowej. Głoszone wcześniej hasła równości i
sprawiedliwości społecznej stały się teraz podstawą do podjęcia odpowiednich działań. Na szczególną uwagę
zasługuję: “Deklaracja Praw Człowieka" /1984 r./ i "Deklaracja Praw Dziecka" / 1959 A. Hulek, 1969, s. 41-42 /.
Dokumenty te zawierają jasno sprecyzowany program rehabilitacji w stosunku do osób dorosłych i rewalidacji w
odniesieniu do dzieci pokrzywdzonych przez los. "Deklaracja Praw Człowieka" przyznaje każdemu prawo do
zabezpieczenia na wypadek bezrobocia, choroby, inwalidztwa, owdowienia, podeszłego wieku i braku środków do życia
w okolicznościach od siebie niezależnych. Zaś "Deklaracja Praw Dziecka" wzywa wszystkie kraje do zapewnienia
dzieciom upośledzonym specjalnego leczenia, wychowania i opieki zgodnie z potrzebami. Wymienione wyżej dokumenty
odbiły się głośnym echem na świecie i zobowiązały rzędy państw oraz społeczeństwa do szczególnego zainteresowania
się i konkretnych działań na rzecz jednostek niepełnosprawnych. Od tego czasu zaczęto poddawać rewizji warunki, w
jakich żyją i kształcą się te jednostki, w odniesieniu do kształcenia dzieci niepełnosprawnych chodziło nie tylko
o zabezpieczenie odpowiednich warunków lokalowych, lecz takie programów i metod kształcenia, opartych na
podstawach naukowych. Zaczyna się więc doskonalić praktyka i ożywiać działalność naukowo-badawcza stanowiąca
podstawę do rozwoju teorii pedagogiki specjalnej. Coraz większą wagę przywiązuje się również do kwalifikacji
pedagogów specjalnych. Dziś nie wystarczy wykształcenie średnie czy półwyższe, ale wymagane jest wykształcenie
wyższe-akademickie.
Dalszym krokiem w kierunku ulżenia doli niepełnosprawnym było przyjęcie przez Zgromadzenie Ogólne Narodów
Zjednoczonych w dniu 16 grudnia 1976 r. rezolucji proklamującej rok 1981 Międzynarodowym Rokiem Inwalidów i Osób
Niepełnosprawnych. Ideę tę wysunął przedstawiciel Libii, kraju, w którym status człowieka niepełnosprawnego jest
bardzo niski. Idee Międzynarodowego Roku Inwalidów i Osób Niepełnosprawnych podjęły różne kraje, a przede
wszystkim specjalistyczne agencje ONZ i różne międzynarodowe organizacje. Pojawiło się w związku z tym szereg
uchwał wysuwających zobowiązania społeczeństwa wobec ludzi niepełnosprawnych. Program obchodów MRI i ON okazał się
bardzo różnorodny i bogaty. Największy wkład w przygotowanie tego programu wniosło Rehabilitation International. W
opracowaniu programu niemały wkład ma Polska, ZSRR i NRD. We wszystkich niemal państwach zostały powołane narodowe
Komitety MRI i ON. Podobny Komitet został powołany również w Polsce z inicjatywy Polskiego Towarzystwa do Walki z
Kalectwem. Na przewodniczącego tego Komitetu został powołany profesor dr hab. Jan Szczepański. Przewodnim hasłem
obchodów MRI i ON było: “Równość, pełne uczestnictwo". Obchody MRI i ON przyczyniły się w poważnym stopniu do
rozwiązania wielu problemów, a mianowicie:
- została ustalona liczba osób niepełnosprawnych i ich rozmieszczenie w świecie,
- zainicjowano nowe koncepcje zapobiegania inwalidztwu oraz rehabilitacji i pomocy ludziom niepełnosprawnym,
- skonstruowano nowe techniki ułatwiające życie ludziom niepełnosprawnym i ważne dla procesu rehabilitacji
leczniczej, zawodowej i społecznej,
- pojawiło się szereg norm prawnych regulujących funkcjonowanie służb socjalnych i rehabilitacyjnych,
- zwrócono uwagę na rolę rządów, towarzystw społecznych i naukowych oraz lokalnych społeczności i gmin w rozwoju
rehabilitacji i profilaktyki,
- MRI i ON były doskonałą platformą do zaprezentowania możliwości zawodowych i społecznych ludzi niepełnosprawnych
i przekonania społeczeństwa o słuszności podejmowanie działań na ich rzecz,
- wzmocniła się znacznie pozycja placówek naukowo-badawczych podejmujących problemy ludzi niepełnosprawnych oraz
placówek zajmujących się kształceniem kadry specjalistów w tym zakresie /А. Hulek, 1981/.
Celem MRI i ON było - jak twierdzi prof. A. Pąchalski /1981, s. 1/ - prowadzenie działań zmierzających do
rehabilitacji ludzi cierpiących z powodu fizycznych i psychicznych ułomności. Stąd też Polski Komitet Obchodów MRI
i ON zdając sobie sprawę z tego, że społeczeństwo nasze składa się nie tylko z ludzi zdrowych i silnych, ale także
chorych, ułomnych i mało sprawnych, postawił sobie za nadrzędny cel udzielenie tej grupie społecznej jak
największej pomocy przez podjęcie wielokierunkowych i zintegrowanych działań. Szczególną uwagę zwrócono na
zapobieganie kalectwu i pogarszaniu się sytuacji życiowej osób niepełnosprawnych. Wśród tej populacji niemałą
liczbę stanowią dzieci i młodzież wymagająca specjalnej troski i pomocy w przezwyciężeniu trudności spowodowanych
upośledzeniem umysłowym, głuchotą, ślepotą, przewlekłymi chorobami, trwałym kalectwem, obniżoną wydolnością
organizmu itp. Rewalidacja tych jednostek wymaga starannie przemyślanego i konsekwentnie realizowanego programu
oddziaływania, opracowanie którego nie może się opierać jedynie na doświadczeniu praktycznym czy intuicji, ale
przede wszystkim na podstawach naukowych. Stąd niezbędne staje się podejmowanie takich badań, w których
uczestniczyliby specjaliści różnych dziedzin.
Oddając tę pozycję do druku pragniemy w ten sposób przyczynić się do wzbogacenia teorii rewalidacji i podniesienia
na wyższy poziom pracy pedagogicznej z dziećmi niepełnosprawnymi. | pl_PL |
