Kryzys połowy życia u kobiet - specyfika, problematyka i formy pomocy

Abstract

Kryzys połowy życia to kryzys rozwojowy mogący pojawić się w wieku 35–50 lat. W tym okresie wielu ludzi konfrontuje się z faktem, że prawdopodobnie połowę życia mają już za sobą i że czas jaki mają na realizację tego, co chcą jeszcze osiągnąć jest ograniczony. Wiek średni to w wielu przypadkach okres zmian sytuacji życiowej: dorastania, a następnie odchodzenia dzieci z domu, nierzadko chorób i śmierci rodziców oraz zmiany pozycji zawodowej. Kryzys środka życia wiąże się z poczuciem niespełnienia, związanym z brakiem realizacji pewnych aspektów siebie. Często jest to okres dokonywania bilansu dotychczasowych osiągnięć i konfrontacji ich z wcześniejszymi planami. Wiąże się również z koniecznością postawienia celów na „drugą połowę życia”. Kryzys połowy życia to proces intensywnych i subiektywnie trudnych przemian osobowości, które dotyczą koncepcji siebie, świata wartości oraz zadań życiowych (Oleś, 2000). W artykule skupiono się na specyfice kryzysu połowy życia u kobiet, związanej się z czynnikami biologicznymi (menopauza) oraz społecznymi (pełnione role). Przedstawiono również propozycję kierunków pracy dla psychologów-praktyków, wspierających kobiety w przechodzeniu tego kryzysu rozwojowego.