| dc.description.abstract | Oddajemy do rąk Czytelników numer poświęcony cyfrowej humanistyce. Dynamiczny
rozwój technologii cyfrowych, w tym nowych mediów, całkowicie zrewolucjonizował
różne obszary codziennego życia i poziomy kultury. Tak dalece jest
to proces zaawansowany, iż współczesne społeczeństwo definiujemy i opisujemy
przez pryzmat tych technologii jako społeczeństwo sieci, społeczeństwo sieciowe,
społeczeństwo otwartej inteligencji, a epokę, w jakiej żyjemy, nazywa się informacjonalizmem
lub kapitalizmem informacyjnych. Znaczna część relacji i komunikacji
społecznej odbywa się w świecie online, posługujemy się wirtualnym pieniądzem
i podejmujemy decyzje oraz działania na podstawie cyfrowych danych, informacji
oraz obiektów kulturowych, które znajdujemy w sieci. Dzięki procesom digitalizacji
dób kultury i publikacji naukowych tworzymy nowe repozytoria wiedzy, które składają
się na nasz kapitał informacyjny i społeczny oraz stanowią ważny element dziedzictwa
kulturowego. Technologie cyfrowe stają się także komponentem ludzkiego
ciała, co jest szczególnie widoczne na terenie medycyny i twórczości artystycznej,
i co sprawia, że współczesne społeczeństwo definiujemy również wykorzystując
przymiotnik: „postbiologiczny”, w odniesieniu zaś do człowieka mówimy o jego cyborgizacji.
Fantastyczne i futurystyczne wizje dotyczące relacji między technologią
a człowiekiem, utrwalone na kartach XIX i XX-wiecznych powieści z gatunku sf czy
obrazach malarskich, współcześnie stają się realnością. Ponieważ procesy te rozgrywają
się niezwykle dynamicznie na naszych oczach, musimy je opisywać in statu
nascendi, często bez gotowej wizji stanu finalnego. Przeobrażenia technologiczne
z pewnością mają także wpływ na psychikę człowieka, który wykorzystując swoje
zasoby intelektualne, biologiczne i duchowe, musi się nieustannie do tych zmian
przystosowywać w wymiarze własnego codziennego życia. Nie jest to wbrew pozorom
łatwe, choćby w odniesieniu do „ściany wiedzy” i ogromnej ilości informacji (big
data), którą – choć w mikroskopijnej części – musimy każdego dnia „przerabiać”, by
podejmować decyzje i konkretne działania, także badawcze. Artykuły zgromadzone
w tym numerze, zgodnie z tytułem, przedstawiają wybrane (z konieczności) aspekty
i konteksty cyfrowej humanistyki. Dotyczą one zmian w myśleniu o edukacji i sposobach
wykorzystywania starych i nowych mediów, przemian w prawie czy nowych
sposobach definiowania kompetencji cyfrowych. Źródłem inspiracji dla autorów
jest oczywiście rzeczywistość, w jakiej żyjemy, zarówno online, jak i offline. Żywię
nadzieję, że będzie to ciekawa i inspirująca do dalszych badań lektura. | pl_PL |
