Loss made good: John Clare and Edward Thomas on poetry as a healing substance

Abstract

The essay seeks to establish the significance of the mood of ‘loss made good’ in the poetry of John Clare and Edward Thomas, who are often labelled as ‘poets of nature.’ Rather than follow the reductive stereotyping, the author attempts to identify the extent of distance between the poet and the persona which reflects Clare’s and Thomas’s views concerning linguistic and literary representation. For both poetry functions as a healing substance, but each strives to achieve regeneration by employing a distinct creative sensibility. Thomas believes that the word can grasp and control the reality, whereas Clare refuses to ascend into symbol for fear of misreading nature.

Tematem eseju jest cierpienie jako impuls kreacji w poezji Johna Clare’a i Edwarda Thomasa, autorów należących do różnych tradycji literackich. Clare zaliczany jest do „poetówsamouków”, a Thomas reprezentuje nurt gregoriański. Choć używają zupełnie innych środków wyrazu, często określa się ich po prostu jako „poetów natury”. Celem autorki jest analiza odmiennych sposobów kreacji świata rzeczywistego (czy też naturalnego) w poezji Clare’a i Thomasa, która zakłada, że cierpienie osobiste może być inspiracją dla procesu twórczego.