Il riflesso della diglossia italiana nella produzione letteraria: la complessità sociolinguistica del Veneto riflessa nei testi letterari di Ruzante e Zanzotto

Abstract

The aim of this contribution is to draw attention to the complexity of the Italian linguistic scenario by examining the literary production of Angelo Beolco called ‘Ruzante’ (1496?– 1542) and Andrea Zanzotto (1921–2011). These authors’ works, chronologically distant from each other, have a decisive linguistic aspect in common, i.e. the situation of diglossia that has always been a characteristic feature of our country. Now the fact that, in their production, they both chose to draw on the complex repertoire of linguistic uses they had at their disposal sheds light on the age-old question about the reflection on language in Italy.

Artykuł pokazuje złożoność rzeczywistości językowej Włoch poprzez analizę dzieł dwóch pisarzy: Angelo Beolco (1496?–1542), zwanego „Ruzante”, oraz Andrei Zanzotto (1921–2011). Ich twórczość, pochodząca z odległych od siebie epok, łączy wspólna cecha – diglosja, która od zawsze była charakterystyczna dla pejzażu językowego Włoch. Fakt, że obydwaj autorzy ukazują w swojej twórczości złożony repertuar językowy, rzuca światło na wielowiekową dyskusję o kwestii językowej we Włoszech.