Topografie krajobrazu filmowego

Abstract

Artykuł porusza problem metodologiczny topografii krajobrazu filmowego. Dla podejścia tego równie ważne co dyskurs wizualny, zorientowany na tryb analizy estetycznej są praktyki kulturowe, pozwalające w procesach filmowego postrzegania i przetwarzania krajobrazów dostrzegać elementy życia i doświadczenia. Zasadniczą tezą jest stwierdzenie, że do filmowej eksploracji krajobrazu i miejsca daje się zastosować praktyka wizualnego mapowania. Mapowanie w filmie rozumiane jest jako sposób myślenia, zarówno twórcy (reżysera, operatora), jak i odbiorcy dzieła (widza), który wiąże się z przyjęciem przez nich pewnego punktu widzenia oraz zastosowaniem/odkrywaniem określonej taktyki. Wśród strategii mapowania wyróżnione i omówione zostały, za Teresą Castro: chorografia (opis), topofilia (miłość do miejsca) i penetracja.

The paper raises the issue of the methodological problem of topography of a film landscape. For this approach are equally important – the visual discourse oriented on an aesthetic analysis mode and the cultural practices enabling to recognize the elements of life and experience in the processes of film perception and transformation of landscapes. The fundamental thesis is the statement that it is possible to use the practice of visual mapping to explore a landscape and place. The mapping in a film is understood as at the same time a way of thinking of a creator (director, operator) and a recipient of a work (a viewer), which is connected with adopting by them certain point of view and the application/ discovering of a specific tactics. Among the strategies of mapping, according to Teresa Castro, there were distinguished the following: chorography (description), topophilia (love of place) and surveying.