| dc.description.abstract | Artykuł bada przypadki błędnej wymowy studentów filologii angielskiej, koncentrując
się nie na podstawianiu dźwięków polskich w miejsce angielskich, a na ważnym aspekcie
prozodii jakim jest akcent wyrazowy. Z przeprowadzonych obserwacji wynika, iż błędy takie
maja trojakie źródło: silny efekt substratum w postaci transferu pozycji akcentu z języka
pierwszego, tj. polskiego; błędnie postrzegana regularność występująca w języku drugim,
tj. angielskim, dotycząca analogii i podobieństw między grupami wyrazów; oraz wzgląd
pozajęzykowy – akcentowanie sylaby inicjalnej, które jest postrzegane jako obcobrzmiące
w języku pierwszym, a zatem powinno zbliżać użytkownika do wymowy pożądanej
w drugim języku. Konsekwencją opisanych zjawisk jest nagminność błędów prozodycznych
i wynikających z nich błędów na poziomie segmentalnym, co skutkuje akcentem dalekim od
akceptowanego standardu. | pl |
