Edukacja ekologiczna i prozdrowotna

Abstract

Nowoczesne metody dydaktyczne akcentują potrzebę wszechstronnego, interdyscyplinarnego kształcenia. Aby nauczać o środowisku naturalnym, o wpływach antropogenicznych na jego elementy, nauczyciel powinien posiąść szeroką wiedzę merytoryczną i kształtować umiejętności wychowawcze. Edukacja ekologiczna winna przede wszystkim kształtować postawę emocjonalną, uczuciową ucznia, winna dotrzeć do duchowej sfery słuchacza. Najlepsze wyniki osiąga się, gdy uczeń poznaje „ procesy wartościowania zjawisk zachodzących w przyrodzie i etycznego postępowania w środowisku. Niesie to nadzieję na sukces, na to, że uczniowie w przyszłości będą kierować się tymi właśnie wartościami, będą aktywnie uczestniczyć w działaniach na rzecz kształtowania i ochrony środowiska. Proponowane w niniejszej publikacji formy edukacji ekologicznej, szczególnie w zakresie i żywienia, mogą i powinny być wykorzystane przez pedagogów w pracy dydaktycznej i wychowawczej. Edukacja ekologiczna obejmująca procesy kształcenia i wychowania odgrywa we współczesnym szkolnictwie ważną funkcję. Efekty ekologicznej działalności edukacyjnej widoczne są w wielu sytuacjach życiowych - zarówno wśród ludzi młodych, jak i dorosłych. W niniejszej monografii opisałam formalne i nieformalne metody ekologicznego nauczania i wychowania, szczególnie w zakresie edukacji prozdrowotnej. Podkreśliłam, iż specyficzna i delikatna natura problematyki ochrony środowiska stawia przed pedagogiem i wychowawcą wielkie wymagania w procesie nauczania i kształtowania osobowości proekologicznych. W szczególności nauczyciel techniki powinien umieć przystosowywać się do nowych realiów, do ciągle zmieniających się systemów edukacyjnych „ w szkole. Od pedagoga wymaga się interdyscyplinarnego przygotowania w zakresie wiedzy merytorycznej i metodycznej oraz wszechstronnych umiejętności korzystania ze środków dydaktycznych. Świadomość ekologiczna nauczyciela oraz twórcze podejście do procesu nauczania sprzyjają efektywności edukacji, przyczyniają się do kształtowania właściwych relacji człowieka ze środowiskiem. W publikacji wskazałam na rolę edukacji ekologicznej społeczeństwa w zakresie bezpiecznej żywności i zdrowego żywienia. Zaznaczyłam, że powszechna edukacja i tych najmłodszych, i dorosłych może funkcjonować we wszystkich organizacjach i placówkach, a jej proste i atrakcyjne formy mogą dawać rewelacyjne rezultaty. Na podstawie wyników badań sondażowych w kilku krajach europejskich (Francja, Belgia, Polska) oceniłam stan wiedzy na temat źródeł migracji substancji obcych do żywności oraz świadomość agroekologiczną wybranych grup społeczeństwa. Ponadto zauważyłam, że Polacy są żywo zainteresowani problematyką produkcji i zakupu bezpiecznej żywności. Chętnie wzięliby udział w programie edukacji ekologicznej, gdyby tylko taki program został stworzony.