Konstruowanie przestrzeni w wypowiedziach plastycznych i werbalnych dzieci pomiędzy 6 a 10 rokiem życia

Abstract

Praca podejmuje problematykę dotyczącą specyfiki konstruowania przestrzeni przez dzieci. Celem badań było odkrycie: rodzaju ujmowanych przez dzieci relacji przestrzennych, wariantów prezentowania przestrzeni w rysunku oraz strategii stosowanych przez dzieci do opisywania przestrzeni w języku. Dążono do ustalenia związku pomiędzy tematem wypowiedzi (dom, droga, miasto), wiekiem dzieci a sposobem konstruowania przestrzeni. W pracy wykorzystano metodę obserwacji, rozmowy kierowane oraz analizę rysunków dzieci. Analiza materiału empirycznego wykazała, że sposób konstruowania przestrzeni jest zależny od wieku dzieci i od tematu wypowiedzi. Badania ujawniły także, że w rysunku dzieci eksponują inny rodzaj relacji przestrzennych, niż w języku. O ile w języku dzieci preferują relacje przemieszczania, to w rysunku dominują relacje biograwitacyjne. W obu kodach dzieci wyrażają zatem różne aspekty doświadczenia, co jest ważną informacją dla praktyki pedagogicznej.