| dc.description.abstract | Przedłużenie okresu obowiązkowego szkolnego kształcenia stawia przed organizatorami oświaty, dydaktykami,
nauczycielami i pracownikami nauki interesującymi się sprawami nauczania przedmiotów związanych z ich własną
dyscypliną trudne zadanie wypracowania koncepcji demokratyzacji kształcenia w zakresie poszczególnych przedmiotów
szkolnych w ramach koncepcji ogólnego powszechnego kształcenia.
Praca, którą przedstawiam, stanowi próbę przeglądu rozwoju w okresie ostatnich dwudziestu pięciu lat poglądów na
to, czym powinna być “matematyka elementarna dla wszystkich“. Z konieczności wobec trudności dotarcia do wielu
materiałów, oraz różnorodności nurtów i sytuacji lokalnych przegląd ten jest zarówno niepełny, jak i powierzchowny.
Ograniczam go tylko do pewnych wybranych faktów, jak sądzę jednak, rzucających światło na całość problemu.
Interesuje mnie przede wszystkim rzeczywistość szkolna, odzwierciedlająca się w programach nauczania, celach i
wskazówkach dydaktycznych dołączonych do programowych tekstów oraz dyskusja na temat sytuacji w nauczaniu
matematyki, wypowiedzi różnych środowisk, zarówno matematyków zawodowych, jak i nauczycieli praktyków. Wobec
rozmaitości i rozległości tego materiału, zajmuję się tylko tym, co się rzeczywiście w szkole dzieje, nie
analizuję koncepcji czysto teoretycznych, które na tym terenie nie znalazły realizacji. Poruszam tylko te problemy
natury filozoficznej i metodologicznej, dotyczące matematycznych podstaw i sensu powszechnego matematycznego
kształcenia, które są szczególnie eksponowane w dyskusji na temat nauczania matematyki.
Na tym tle sprawy polskie traktuję bardzo krótko, rozważając je tylko w odniesieniu do pewnych wyróżnionych jako
modelowe koncepcji “matematyki elementarnej dla wszystkich“. | pl_PL |
